Gústame iso de sacar fotos panorámicas do móbil de Fátima (:

Primavera.

Cando estabamos en 4º da ESO descubrimos o "asco do último exame". O último exame era de castelán, o mesmo día que quedaramos para grabar "Irmaus" (unha grabación que espero que nunca saia á luz). E como o seu propio nome indica, estudar para ese examen foi un noxo. Xa sei que parece unha tontería, pero non o é. Seguro que se tivera un nome un pouco máis... profesional, a cousa sería máis crible. Por exemplo, se fose "Sensación Percibida ao Estudar para o Último Exame", ou SPEUE, así, en siglas, que queda moito máis serio, semellaría o tema dunha tese de fin de carreira. 

Parece ser que despois de máis dun mes estudando a miña cabeza non solta máis que tonterías. Máis que tonterías, son evidencias. Como en Filosofía. A profesora pregunta "¿Que tienen en común la "Medicina", la "Mecánica" y la "Moral"?". Os alumnos responden "As tres empezan con M". E é verdade, outra relación non lle vexo. A profesora di que é mellor que non fagamos máis suxerencias dese tipo. E eu digo, por unha vez que intervimos nunha clase de Filosofía...

Pero agora xa está. Rematamos os exames desta avaliación. Que sensación tan... libre! Andar pola rúa sen pensar en que é o que teño que estudar despois, ou chegar a casa e poder sentar a comer con calma. E posiblemente cando me deite á noite, durmir sabendo que non pasa nada, que non me vou ter erguer a non sei que hora para pasalo mal, e erguerme sabendo que vou para o instituto sen esa carga nos ombros que é pensar que non se estudou o suficiente, que non se leva o exame ben preparado. E ler, escoitar música, tocar música, pasear, sentir a primavera, facer fotonovelas, curtas, libros, ler e respirar.

Submarino

Encántame a empresa de autobuses de Ribeira, porque nos fai pasar bos momentos. Como aquel día (no verán, creo que foi) que Raquel se quixo levantar, se agarrou ao asento de diante e levou o asento con ela. Como cando o estabamos esperando na parada do Malecón e non nos parou. Como cada vez que sube á nave a meter gasolina e pensamos "Diosmío! Onde nos está levando?!". Como cando fixemos a Adri parar un autobús e non era o noso. Como en todas e cada unha das veces que o perdín por pasar antes de tempo. Como cando esperabamos o bus de Aguiño, nos puxemos a mirar un barco que desatracaba e dixemos "Está a marchar o bus. Dicímoslle que pare? Estase a ir. Que facemos? Bueno, marchou". Como no Entroido, cando subín disfrazada de esquío e se riu todo o mundo. Ou como onte, que o estaba agardando na parada, o vin chegar e pensei "Hmm... aí ven. Por que non pon o intermitente xa? Ah, claro, é que non vai parar. Non vai parar? Non, non parou. Ah, mira, parou alí adiante, e dá marcha atrás... Bueno...". O condutor non sabía que me dicir para disculparse, e eu sinaláballe a máquina para que me cobrara pero o home nada. Ata que lle botou a culpa a Fátima e a Raquel por non o avisar non me dou o ticket.

O bo foi que resultou unha boa noite. Moitos recordos de 4º da ESO, dúas horas na Morrison, outras tantas nun sitio novo para comer bocadillos, deducir que unha xeración se botou a perder e, sobre todo, ver a Raquel bailando o baile da avestruz de Hot n' Cold mesturado co baile de Thriller.

Mércores, 17 de marzo.

Creo que estamos todos un pouco fartos. Refírome a iso de levar estudando máis dun mes e medio seguido. E xa sei que isto non é nada, que é só o principio... pero tanto ten. Eu o que quero é volver a durmir toda a noite dun tirón; que me deixe de tremer o párpado inferior do ollo esquerdo cada vez que penso nun exame; que o meu cerebro volva ao seu estado natural e sexa quen de escoller as palabras axeitadas e colocalas na orde correcta; poder aguantar toda unha clase sen perder o fío da explicación por me dar o sono; durmir ata as oito da mañán e non ata as seis e media; deixar de soñar con repúblicas, exilios, guerras civís, modernistas, lúas, bombas calorimétricas e todas esas cousas.

Teño que recoñecer tamén que este cansanzo fai que nos riamos todos bastante. Como co feito de que Joserra queira ser "acelerador de partículas". Ou con conversacións do tipo "Ai! É que Santi Balmes ten uns ollos... que xa os ves vir!", "Si, ou é Santi Balmes ou é un coche". A historia de amor de primeiro da ESO...

E agora mesmo faltan 6 días, 13 horas e 38 minutos para descansar un rato.

Frases sabias da avoa I

Un ladrón leva, pero non leva todo. O lume non deixa nada.

Trichrome Blue

Colorea o teu mundo! (:


Trichrome Blue from Lois van Baarle on Vimeo.

As clases de Ciencias.

O outro día demos clase de Ciencias da Terra no laboratorio de Bioloxía. Loli tardou un pouco e Fátima púxose a xogar con Aniceta (si, puxémoslle Aniceta á señora que amablemente se deixa tocar os órganos para que aprendamos). O nombre do bebé non me acorda. Sei que a Rodrigho o esquelete o puxen mirando pola ventá para que non se aburrise. Bueno, resulta que Fátima lle quitou o estómago a Aniceta e lle caeu todo o que tiña dentro: fígado, intestinos, páncreas, pulmóns, corazón... ata os aparellos reprodutores. Así, en plural, porque tamén decidimos que Aniceta era hermafrotida. E así, entre unhas cousas e outras, decidimos dar clase "co pene de Aniceta na man".

As clases de Ciencias son así, un pouco especiales (pretty ou rather, que aprendemos hoxe en Inglés). Así como das de Bioloxía sempre recordaremos os "cuida tu vocabulario", de Ciencias recordaremos os momentos filosóficos. Porque eses sí que son filosóficos, e non o que eu escribo aquí (eh, Ra?). Como aquela frase do artigo de Rosa Montero publicado no País El Semanal: "La oscuridad nos envuelve a todos, pero mientras el sabio tropieza en alguna pared, el ignorante permanece tranquilo en el centro de la estancia". Cantas veces non se repetiría esta frase dende aquel día? Sobre todo díselle a José, que o pobre é un pouco pechado de mente. Os contraargumentos que lle damos para desbancar o que el di para xustificar as corridas de touros darían para escribir un libro. Pero iso xa é outro tema. 

E tamén recordaremos os momentos nos que pasamos de estar falando dos clorofluorocarbonados a debatir se unha muller está máis guapa con ou sen maquillaxe, a por que os homes aguantan menos a dor; os momentos dicionario, de traducir "hollín" por "follín" (os graciosos inconvenientes de ter un libro en castelán e dar as clases en galego).

Xa non deste ano, senón do ano pasado, acordarémonos das clases de Bioloxía-tutoría. Porque cando non tes tutora (máis ben, cando tes unha tutora que non exerce como tal), sempre é agradable e agradécese ter xente amable sempre dispoñible a axudarte con calquera tema.

Pyrex

Hoxe comezamos coas "matemáticas filosóficas". Técnicamente chámanlle Análise. E a verdade é que poñéndolle o adxectivo filosóficas atribúeselle unha connotación un pouco... un pouco como a connotación da Filosofía. E é que a min non me gusta a Filosofía. Non lle quero botar a culpa á profesora, pero xa non me gustaba Ética nin Filosofía e Cidadanía. Será que veñen sendo o mesmo, non? Señores que escriben o que pensan e a xente crea escolas para ensinar o que pensan os señores...

Pero do que ía falar eu era da clase de Matemáticas de hoxe. Intentaba comprender como era que un elevado a infinito non daba un. Así que a miña cabeza facía contas "Un elevado a un, un; un elevado a un, un; un elevado a un, un; un elevado a un, un" e pouco a pouco fun levantando a cabeza ata cruzar a mirada con Pyrex.

Alí estaba ela, sorrindo. Un sorriso que non se sabe moi ben se mostra unha psicopatía ou simplemente alegría. Un ollos simplísimos, como sorprendidos; máis ben, en palabras da avoa de Fátima, son ollos "arreghalados". E o mellor de Pyrex é o bigote. Non sei que se me pasou pola cabeza aquel día, cando lle recortei o código de barras, porque iso podería ter sido unha boca perfecta.

Pyrex ten unha historia simple: foi utilizada nun experimento de Física (maldita a memoria desde experimento) e despois adoptada pola clase de 1º de bacharelato A. Puxémola enriba do armario, e alí estivo, vixiándonos uns tres meses. Ata que marchamos nas vacacións de verán. Logo cando voltamos en setembro, xa en 2º de bacharelato, funa buscar, e coloqueina riba do novo armario. Ás veces imaxino o mal que o tivo que pasar, ela soa, nun edificio tan grande e tan baleiro...e imaxino tamén o mal que o vai pasar cando nos vaiamos en Maio, pero desta vez para sempre. Así que creo que lle vou dicir a Toxo se me deixa poñela no laboratorio, porque tampouco quero sacala do seu hábitat. A quen lle gusta que o boten da súa casa? 

E isto lévame aos exiliados dos anos 30. Este tema xa leva dando voltas na miña cabeza dende que lin Tristes armas, e A revolución dos globos, e A sombra descalza, e Noite de voraces sombras. É unha das cousas que nunca chegarei a comprender. Como pode alguén decidir se quedar ou se marchar, se morrer ou deixar os teus, se abandonar os teus ideais ou levalos a onde non servirán de nada? Ás veces penso que foi mellor que isto lle pasara a aquela xente, e non a nós. Pode parecer un pouco cruel, pero eles si tiveron a iniciativa de marchar e seguir loitando polo que crian. E foi grazas a eles polo que agora nós temos a lingua que temos e como a temos.

Darlle vento a unha revista.

Estes días andamos a preparar a sección estrela da Impinxidela '10. Hai dous anos foron os "Parecidos razonables"; o ano pasado, os "Babyprofes"; e este ano son os "Profesores de película!". 

Resulta que os poñemos de un en un diante dunha pantalla branca, mirando sempre ao infinito ("ponte así, mirando ao infinito"), e lles sacamos un par de fotos. 
Están a participar bastantes. Algúns nin saben que imos facer pero déixanse sacar a foto igual.

Moitos séntense artistas ("Pose en plan profe ou en plan artista?", "De frente ou medio ladeada como unha artista?"). A outros tantos dálles a risa ("Buf! Espera que me dá a risa! HAHAHAHA... vale, xa está.", "Mira, Elvira se está riendo!", "No te rías porque entonces me río y ya no me sale!", "Mira la otra como se parte el culo..."). Algúns vense sacando fotos de carné, ou incluso no cárcere! ("Primeiro de fronte, logo de perfil. Isto é como no cárcere."). Están os tímidos ("Pero hai que poñer posturiñas?", "Veña, acaba rápido que a min non me ghusta sacarme fotos"), os hiperactivos ("A ver como me poño? De pé? Sentando? De rodillas?"), e, sobre todo, os coquetos ("Mi nariz de Cleopatra que salga bien afinada", "Como queda mejor? Con gafas o sin gafas?", "Sacádeme ghuapo, eh?", "A ver, vámonos poñer un pouco guapos" ou "Sácame o lado bo, eh?").

A verdade é que resulta bastante divertido. Porque non son só as horas que pasamos facendo este tipo de cousas, senón tamén as bromas que se fan despois. Como a da Física.

- En Física é importante saber despexar.
- Como os pilotos!
- Pero en Química as matemáticas son moi sinxelas. Vedes? Despexo aquí e xa está.
- É unha pena que Luís non sexa Buzz Lightyear.

Pode ser que non se entenda, pero as clases de Química son as que máis probabilidades teñen para que xurdan bromas sen sentido que non se entenden dende fóra. 
E vale que hai que traballar un chisco, pero sabendo o que nos rimos, sorpréndeme que ninguén máis se anime a facer estas cousas e preocúpame que para o ano ninguén se encargue delas.

Stand by me

Gústame estar subscrita ao "Planeta de ENDL via Iván en Google Reader" porque todos os días hai cousas bonitas, como isto:
 

Outra vaca no millo!

Onte pola tarde discutía con ela sobre a moda. Ela non quería poñer cousas "pasadas de moda", e poñía como exemplo unhas gafas que anunciaba non sei que óptica, que eran "como as de súa abuela". Eu fíxenlle recordar a época dos pantalóns de campana. Eses pantalóns de campana que puxeron os nosos pais nos seus tempos mozos. Logo tamén houbo a época de poñer nos nocellos os "calentadores". Eu xa teño visto fotos de miña nai (miña nai moi nova, cunha melena longuísima) con esa especie de calcetíns que non tapan os pés. E que claro, a moda vai e ven; un ciclo, dicíalle eu. 

Un ciclo pero non un ciclo perfecto. Supoño que foi unha coincidencia, pero esa mañá queixábame do mal costume que teñen os nenos de ir ensinando os calzóns, e non sei eu se existiría esta moda antes... non sei... Pero dáme a sensación de que naqueles tempos nos que non se lles permitía ás mulleres nin ensinar os nocellos (xa os podían levar tapados cunha cousa desas xD), non se lles ocurriría aos homes levar os pantalóns co tiro polos xeonllos. O que si pode ser é que esta moda "pase de moda" e que dentro de vinte anos (por exemplo) se recupere. Iso xa non o podo asegurar.

E neste momento de observación da fauna autóctona, descubrimos unha relación un tanto estraña. Foi un neno que non sei se anda en primeiro ou en segundo. O caso é que, se leva o colo do polo levantado, leva os pantalóns baixados; se leva o colo do polo baixado, coloca os pantalóns no seu sitio. Eu xa o pensei sempre: a moda é ben complicada de entender.

Resúltame tan complicado entender que alguén queira ir ensinando os calzóns como que a xente remate as frases con "que": "vai frio, que?", "pasámolo ben, que?", "é bonito o coche, que?" E así con case todas as cousas que comentan. A primeira vez que o escoitei non souben se tiña que contestar ao "que?" ou se era unha pregunta retórica. Exactamente igual que cando Plácido nos dicía "Ola chicas, que tal?"; claro, ao principio contestamos "Ben! (:", pero cando o repetiu tantas veces xa nos demos conta de que era a súa forma de saudar. Pois iso, unha "muletilla" lle chaman en castelán, que ben sendo o mesmo que o "llou" e o "lo" dos de Aghiño. 

E xúntanse a estas expresións  os refráns e as frases feitas. Son os refráns que din as nosas avoas, que seguramente dixeron as súas nais, e as nais das súas nais... E agora dicímos nós. Estou segura de que non hai nin unha soa persoa que non saiba un refrán. "A avaricia rompe o saco", "po' caso patacas", "Santo Tomás, unha e nada máis", "está a roupa tendida", "era de noche y sin embargo llovía", "cuando el río suena" e todas esas cousas que nos fixeron rir tanto aquel día en Tecnoloxía e Educación Física. 

Eu creo que "hay que cuidar nuestro vocabulario" e deixarse de ques, llous e los, non vaia a ser... non vaia a ser... (:

A felicidade e os cortes de dixestión

Así, a simple vista, unha pode chegar a pensar que que isto vai de que me dou por me poñer a deducir a relación entre a felicidade e os cortes de dixestión. Iso xa é obvio: se che dé un corte de dixestión, non eres feliz, polo menos nese instante.

Pero non, isto vai de que me tocou realizar a enquisa sobre a felicidade para a Impinxidela. A idea tívoa Nacho, dunha reportaxe así, coma esta, sobre Bután e a súa Felicidade Interior Bruta. Agora a nosa intención é calcular a FIB no instituto. E entre unhas cousas e outras comezo a preguntarlles se son felices.

Raquel, David e Lorena son felices; Noemi non o é. Así que un 75 % do Leliadoura é feliz. Pola miña cabeza empezan a pasar preguntas, aparentemente sen sentido, pero que no fondo (moi no fondo) poden ter relación con esta felicidade. A primeira delas fracasa: nin Raquel, nin David, nin Noemi, nin Lorena foron algunha vez ás setas. A segunda ten un éxito parecido: a Raquel faina feliz a comida (por iso anda repartindo caramelos de menta, para compartir a súa felicidade ;D) pero a Noemi non. A xente comeza a fartarse das miñas preguntas ("Estasme preghuntando todo o que che pasa pola cabesa?!") e nun intento por sacar a flote a miña primeira teoría, busco un último suxeito para o meu estudo preliminar: "Toxo, ti eres feliz?" "Mujer.... pues sí." "E vas ás setas?" "Uf! Asíii de veces!". Estas preguntas, que non cumpriron o seu obxectivo, conseguiron que non fixeramos nada en toda a clase de Bioloxía. Foi así un pouco como o refrán "Se un non quere, dous non discuten", só que neste caso, non quería dar clase ningún dos dous. Así que estivemos a contar contos, contos que levaron a dúbidas como "Por que doen as tempas cando bebes algo frío?", "Por que temos sono pola noite?" ou, a que vai a ser un dos temas desta entrada, "Existen os cortes de dixestión?". Vale, que se o pensas un pouco pode resultar unha pregunta estúpida. Eu tampouco mo propuxera, só o fixen cando Lorena se uniu ao grupo "Los cortes de digestión no existen, son los padres".

Eu non coñezo a ninguén ao que lle dera un corte de dixestión, tan sequera coñezo a alguén que coñeza a outro alguén ao que si lle dera. Normal que me pregunte este tipo de cousas.

Pois ben, se che interesa, resulta que si que existen, e prodúcense máis ou menos así:
1. Durante a dixestión o sangue atópase principalmente arredor do estómago e dos intestinos (por iso entra soniño despois de comer, porque diminúe o fluxo de sangue do cerebro);
2. A temperatura corporal diminúe cando nos metemos na auga do mar (a nosa refrescante e atlántica auga do mar), pero esta temperatura tense que manter a 37º C, polo que o corazón "vese obrigado" a bombear sangue á pel;
3. Se o corazón envía sangue á pel, diminúe a cantidade de sangue implicada na dixestión, de aí que esta se interrompa.
As consecuencias dun corte de dixestión van dende un mareo ata a morte, pasando pola perda de conciencia e cousas derivadas.

Así que xa sabes, se queres ser feliz e ter un FIB alto, faille caso a túa nai cando che diga que non te metas na auga despois de comer ;)

Retomando vellos hábitos

Un costume que temos moitos é o de ler as cousas que escribimos tempo atrás. Eu, por exemplo, acostumo ler as entradas do Fotolog; Raquel, que escribe en diarios, pois lerá o seu diario. Facéndoo, eu río tanto que me caen as bágoas; Raquel supoño que sorrirá, porque escribirá cousas bonitas (: (supóñoo porque non nolo deixa ler, evidentemente).

E foi iso o que me fixo escribir isto: que dentro de dous anos non recorde as cousas simpáticas que están pasando estes días. Porque me encanta pensar "Pero que ben o pasabamos en 4º!" e porque odio non poder dicir o mesmo de 1º de Bach (nese tempo xa non utilizaba o Fotolog e xa non recordo).

Unha cousa parecida a esto que intento recuperar xa a estou a facer no Facebook, recompilar frases simpáticas. Pero non é o mesmo, non? Non é o mesmo poñer simplemente unha frase (que xa sei que se é unha frase "lexendaria" se recorda o seu momento claramente) que explicar o contexto, por dicilo dalgunha maneira.

Só espero que isto saia adiante; supoño que só depende de min (e do típico comentario "fotologuero": "haberá que atualisar, non?!" :D).

Pois creo que para comezar estaría ben recordar a clase de Química. As clases de Química xa acostuman ser bastante produtivas en canto a chistes malos. Pero se lle sumamos sono, cansanzo e fame, a cousa cruza os límites, chegando a ver gracioso que sexan as 13:14 (por iso de que sexan números consecutivos), e logo "Pois cando sean as 12:34 xa chocheas", e "Son as 13:31^^" "..." "Que é capicúa!! ^^"; isto, isto ou isto; e ser capaz de dicir "Potasa, como Mr. Potato!!!!", "Pota-xa", "Por que ao NaOH se lle chama sosa se é unha sal?", "Sabes como é a fórmula da enerxía libre de Gibbs? ^^ AH-TAS!! ^^" ou cantar "Bate que bateeee, hidróxido de sodioo, bate que bateee" mentres axitamos o calorímetro; tamén cousas como "Bueno, e como funsiona o calorímetro?" "...Noemi... eso é un termómetro....".

Lía antes no Fotolog que, cando preparabamos a confirmación, a catequista nos mandaba dicir cousas polas que merecía a pena vivir. Pois eu creo que por momentos así xa merece a pena (:

Up!

Festival de variedades

Noraboa a todos polo traballo ben feito!
Aos de Thriller: ademais de quedar bonito, pasámolo ben preparándoo (:
E aquí, o Festival de Variedades do día 12 Ü

O decreto do galego

Iso de que a xente do común non entende de técnicas literarias é un falso tópico. Todo o contrario. Algareadas día e noite as neuronas do pobo pola propaganda comercial e política, a nosa materia gris aprendeu a deconstruír e peneirar as mensaxes recibidas e tamén a crear contradiscursos que nada teñen que envexar, tocante a capacidade de filigrana estilística, á retórica oficial. Un bo exemplo para ilustrar o dito e para evidenciar que non hai eufemismo, elipse ou metonimia que confunda a ninguén, atopámolo no debate sobre os depósitos para os refugallos nucleares: os detractores chámanlle “cemiterio nuclear” e os seareiros “Almacén Temporal Centralizado”, pero como uns e outros saben exactamente que é o que están nomeando, finalmente só se presentan como candidatos ao cancro atómico lugares que xa o teñen enriba ou algúns que, estando agoniantes doutros males, berran aquilo de “morra Marta, morra farta”.

Esta tese fica científica e rigorosamente demostrada co seguinte experimento: se buscamos en Google “Bases para a elaboración do decreto do plurilingüismo no ensino non universitario de Galicia”, así, entre aspas, atoparemos arredor de vintecinco mil resultados; sen embargo, se pesquisamos por “borrador do galego” as referencias andan polo medio millón… “Borrador do galego”: eis unha xoia literaria de creación colectiva, un sintagma preciso e nidio, un xenial compendio metafórico sobre a verdadeira filosofía de fondo do tal documento. A xente fai “maghas” co idioma. E a xente non se “borra” cun decreto.

Luis Rei

Viva la vida!

People's Choice Awards 2010

Favorite TV Drama Actor - Hugh Laurie wins and House is announced as the Favorite TV Drama.

People! This is an absolutely magnificent honor! Thank you so much! This award for the best dramatic actor I would like to dedicate to the wonderful cast, producers, writers and crew, because they're truly fantastic and an honor to work with. The other award that we got for the best television drama I would like to dedicate to me because I am... well, without me there's nothing! And I am truly fantastic and an honor to work with.

Robert Hooke e Neil Patrick Harris

¡Oh! El rosbif de Inglaterra, el rosbif de la Vieja Inglaterra.

El carburante con el que funciona la ciencia es la ignorancia. La ciencia es como un horno hambriento que hay que alimentar con troncos del bosque de la ignorancia que nos rodea. En el proceso, el claro que llamamos conocimiento se extiende, pero cuanto más se extiende, más largo es su perímetro y más ignorancia se hace visible. Antes del descubrimiento del genoma no sabíamos que en el corazón de cada célula había un documento de una longitud de tres mil millones de letras de cuyo contenido no conocíamos nada. Ahora, después de haber leído algunas partes de ese libro, tenemos conocimiento de una miríada de nuevos misterios.
El tema es el misterio. A un verdadero científico le aburre el conocimiento; lo que le motiva es el asalto a la ignorancia, los misterios que han revelado los descubrimientos previos. El bosque es más interesante que el claro. En el cromosoma 20 se encuentra un bosquecillo de misterio tan irritante y fascinante como ninguno. Ya ha merecido dos premios Nobel simplemente por la revelación de que está ahí, pero se resiste tenazmente a que lo talen para convertirse en conocimiento. Y, como si nos recordara que el conocimiento esotérico tiene la costumbre de cambiar el mundo, un día de 1996 se convirtió en una de las cuestiones políticas más incendiarias de la ciencia.

Genoma, Matt Ridley