A un día.

O prezo de estar todo o fin de semana de festa ata as tantas é ter que estar agora desvelada. E a quen lle importa? Foron boas noites, e serán tamén bos días os que nos agardan neste Nadal. Se teño que levar a xirafa no peto do pantalón ou cruzar os dedos para que así sexa, fareino :)

7 de decembro.

En lugares especiais :)

Christmas lights.

Si.

Sempre pasan cousas interesantes cando eu teño que estudar para un exame. O día 18, David Attenborough deu unha charla sobre as aves tropicais no Auditorio de Galicia; o día 19 eu tiña exame de Botánica e Zooloxía ás 19:30, e práctica de Química dende as dez da mañá ata as dúas. 

Hoxe seica vai nevar, e mañán teño exame de Bioloxía da Célula. Desta vez teño toda a mañá libre, pero tendo en conta que onte non estudei nada e hoxe vou polo mesmo camiño, non sei se poderei baixar. 

Son cousas que pasan. Pero é que estudar non é nada fácil tendo a cabeza chea de tantas cousas. Xa, xa sei que non é nada novo. E tamén sei que no fondo é divertido. Recórdame ao tempo de selectivo: dicir calquera cousa que pasa pola cabeza e rir por calquera parvada. Rir ata que doen a cara e a barriga, e pedirlle aos demais que, polo que máis queiran, paren.

E aínda que sexan bos momentos, morro por que cheguen as nove do venres, esquecer os exames ata xaneiro, marchar para a casa, durmir o que non durmín en dous meses, pasar unha boa ponte e volver a disfrutar das clases.

Do you love my SHOES?

Ver un anuncio ou escoitar unha canción e acordarse de Fátima :D

Si, outra vez por aquí.

Din que o bo se fai esperar, ou algo así. Eu estiven esperando dous meses para visitar o instituto. Dito así parece que estiven agardando adrede. E non, por desgracia non. Foron dous meses ben longos. Case que soñaba todos os días co instituto. Dunha vez ata quedei a durmir nel por non marchar! 

E ao final chegou o desexado 15 de novembro. Bendito patrón das facultades de ciencias experimentais que me dou un día libre! Foi tal a alegría de ter un día parecido aos de 2º de bacharelato que me permitiu estar toda a semana sen ningunha preocupación. Si, igual tiña que me ter preocupado un pouco máis polo exame de onte e, daquela, non me tería asustado tanto cando me puxeron as preguntas diante. 

No fondo non me importou ter estudado toda a semana, en cada momento que tiven libre, porque foi unha das mellores semanas dende hai moito tempo. A parte do meu luns 15 de novembro, foi Sir David Attenborough o responsable diso. Foi el quen me asegurou que estaba facendo o correcto, e quen me recordou que vale a pena ter tan pouco tempo libre por estar facendo o que quero. 

E aínda que o que quero me permita volver cada dous meses a un dos mellores lugares do mundo, así seguirei :D

A xirafa que de pronto comprendeu que todo é relativo

Por iso de que unha se pon a remexer nas carpetas do ordenador mentras recorda cousas, cheguei ata isto :)

Hai moito tempo, nun país afastado, vivía unha Xirafa de estatura regular pero tan descoidada que unha vez saíu da Selva e perdeuse.

Desorientada coma sempre, púxose a camiñar ás toas de aquí para alá, e por máis que se agachaba para  atopar o camiño non o atopaba.

Así, deambulando, chegou a un desfiladeiro onde nese momento tiña lugar unha gran batalla.

Malia que as baixas eran cuantiosas por ambos bandos, ningún estaba  disposto a ceder un milímetro de terreo.

Os xenerais arengaban ás súas tropas coas espadas no alto, ao mesmo tempo que a neve se tinguía de púrpura co sangue dos feridos.

Entre o fume e o estrépito dos canóns víase desplomárense os mortos de un e outro exército, co tempo xusto para encomendar a súa alma ao diabo; pero os sobreviventes continuaban disparando con entusiasmo ata que a eles tamén lles tocaba e caían cun xesto estúpido pero que na súa caída consideraban que a Historia ía recoller como heroico, pois morrían por defender unha bandeira; e

efectivamente a Historia recollía eses xestos como heroicos, tanto a Historia que recollía os xestos de un, como a que recollñia os xestos do outro, xa que cada lado escribía a súa propia historia; así, Wellington era un heroe para os ingleses e Napoleón era un heroe para os franceses.

A todo isto, a Xirafa seguiu camiñando, ata que chegou a unha parte do desfiladeiro en que estaba montado un enorme Canón, que nese preciso instante fixo un disparo exactamente uns vinte centímetros enriba da súa cabeza, máis ou menos.

Ao ver pasar a bala tan cerca, e mentres seguía coa vista a súa traxectoria, a Xirafa pensou: "Que ben que non son tan alta, pois se o meu pescozo medise trinta centímetros máis esa bala teríame voado a cabeza; ou ben, que ben que esta parte do desfiladeiro na que está o Canón non é tan baixa, pois se medise trinta centímetros menos a bala teríame voado a cabeza. Agora comprendo que todo é relativo."

Augusto Monterroso, A Ovella negra e demais fábulas (trad. Impinxidela)

and I've been thinking it's about time that you knew

that you are by far my favourite.


A través de The Exhibition Room da web de Coldplay, por recordarme a David.

OUFF

Dá gusto ter días como o 5 de outubro de 2010. E volver aos días de instituto, ver a David despois de tantísimo tempo, pasar outro día con esas persoas e recordar bos momentos dos tempos de antes (vale, que iso facémolo sempre que nos reunimos, pero son sempre momentos especiais). Ata mereceu a pena a camiñada baixo a chuvia de pola mañán e a nostalxia de pola tarde, non gañar ningún premio do OUFF e si, sobre todo, non ir á clase. Porque vale, que hai que ir, que é moi importante non ter faltas. Pero non sei, volvo dicir o mesmo, non perdo un día así.

De novo.

O outro día Lorena berroume porque xa hai case dous meses que non escribo aquí. A min non me preocupa. Non me sinto obrigada a usar o blog. É a verdade é que non tiven moito tempo. As clases lévanme a maior parte do tempo, e o resto só me apetece tirarme no sofá e non facer nada.

Si, a vida universitaria está ben. A convivencia no piso non está nada mal e vivir en Santiago tampouco. Acabei por ver o chan do piso moito máis novo que os primeiros días (incluso aquel día que me aburría  e me puxen a levantar tabliñas no cuarto do medio). E non pelexo tanto coas tixolas e as tarteiras como fan elas; é máis, os tuppers e mais eu levámonos moi ben. 

Pero ter tantas horas de clases e de prácticas non me parece algo racional, e máis cando outros Graos non teñen máis que dúas ou tres horas ao día. Marchar para a clase e pensar que elas van estar toda a tarde na sala a ver a novela é o peor que podo facer. Tamén o de ter un piso con paredes de papel e uns veciños co costume de cantar coa voz no ceo a todas as horas do día. E o de non estar na casa, ou non ver aos amigos todos os días.

Para máis nostalxia, estes días non fago máis que soñar co instituto e coa súa xente. E reunímonos os seis de tanto tempo para contarnos as aventuras dos primeiros días e pasamos unha das mellores noites da temporada. Supoño que son estas cousas as que me van comendo por dentro ao longo da semana e as que fan que o autobús me tarde tantísimo en chegar a Ribeira. E quen me ía dicir a min que ía botar de menos Ribeira ou ir en autobús.

É igual. Teño pensado sobrevivir; a cousa non está tan mal.

Cordas.

O outro día púxenme a tocar (por chamarlle dalgunha maneira) a guitarra e, nada máis comezar, notei como me doían os dedos. Non era a dor de sempre, a de cando levas horas e horas tocando e xa non podes nin sentir as cordas. Era como se me cravasen agullas. E iso era o que pasaba. Unha das cordas metálicas comezara a desenroscarse por varios sitios. 

Non me explicaba como puidera pasar iso. Repetíame que era imposible, que non tiñan tanto tempo as cordas. Pero non era así. A guitarra está a punto de cumprir tres anos na casa. E non tres anos de estar arrimada á parede. Tres anos de uso continuado, día tras día. E claro, véñenme á memoria todos eses momentos arredor das guitarras: os concertos na rúa, O raio que vai de Ortigueira ao Carregal, Irmaus (...), a miña caída na herba a fin de curso de 2009, o entroido de 2009, ¡ay! me sube la bilirrubina, as tardes no xardín do instituto ao sol da primavera, o entroido de 2010, aunque no puedas mirar hacia el sol sabes que sigue brillando...

E é que o tempo pasa moi rápido. Parece que foi onte cando nos poñíamos bolígrafos no pelo nas horas de estudo, cando riamos ao fondo da clase mentres nos pintábamos con rotuladores, ou cando xogabámos a afundi-la flota en TICs, ou cando disctuíamos sobre se se podía pintar xirafas ou non nos exames de selectivo.

Xa sei que é unha entrada nostálxica, pero é culpa das visitas ao instituto destes días, de velos a todos outra vez e de escoitar "Bueno, xa nos volveremos ver!". Tamén é culpa de Héctor e Jonathan, que fixeron unha reflexión demasiado comprometedora no autobús. Si, todos imos botar en falta o instituto, a proximidade dos profesores e o ritmo das clases de bacharelato. Pero aquí comeza unha nova vida. 

Non creo que se trate de borrar todo o de antes, senón de ir sumando. E se tanta xente pasou por aí, maloserá que nós non o fagamos tamén :-D.

E canto tempo vai desto? :)

Xacobeo 10.

Si, probablemente fose un dos mellores espectáculos do ano. 

Hai un amigo en min.

Posiblemente sexan unhas das mellores películas da nosa infancia. E si, posiblemente a terceira parte sexa unha das mellores películas de animación destes anos :)

Mika.

Onte foi un bo día. 

Comezando polo incidente da mañán, cando espertamos ás sete pensando que eran as once e nos erguemos ás dez e media pensando que eran as dúas. Claro, despois todo tuvo sentido: por que comezaba a tocar as campás as sete da mañán, como era que tocaba a misa tan tarde e que facía a banda pasando a esa hora. Nota para o futuro: cando se lle quita a batería ao móbil de Lorena e se volve encender, pon unha hora que non é a real.

E seguindo pola aventura da tarde. Íamos a Vigo, a ver a Mika. Unha das mellores cousas é que unha vez chegaramos á estación de tren de Vigo, non tiñamos nin idea de como se ía a Castrelos. Supoño que o que fixemos foi o normal cando non se coñece unha cidade: buscar un mapa e despois andar. E nós andamos máis ou menos dez minutos, ata atopar unha parada de autobús pola que pasara unha liña que nos levara por Castrelos. Unha señora indicounos cal era o que tiñamos que coller pero despois unha moza mandounos subir en outro. Sabíamos que tiñamos que baixar na Praza de América, pero non sabíamos cal era, así que fomos mirando o nome dos párkings, non fora a ser que houbera un que se chamara "Párking América" ou algo semellante. Pero non, desandamos o que andaramos ata a parada de bus e demos voltas por Vigo ata que Fátima viu nunha parada que había un autobús que ía por Castrelos. Baixamos na parada seguinte e veu un bus que nos levou ata o parque.

Cremos que collemos autobuses de máis, que o primeiro posiblemente fora tamén por Castrelos e que dende onde collemos o segundo ata o parque non había máis de cinco minutos a pé. Pero non nos arrepentimos: polo menos nos autobuses había aire acondicionado.

Chegamos ao auditorio, puxémonos á fila e merendamos. Unha mamá díxonos que nunca fóramos mamás, e que era mellor cambiar de fila. Cambiamos de fila e esperamos. Tres horas despois entramos, e unha hora despois chegou el. E encheu o sitio de luces e música e alegría e diversión e simpatía e maxia e de Happy Endings.

Recordando bos momentos.

"Vengo aquí a hablar de mi libro"

Jónsi - Go do.

We should always know that we can do anything.

Verémonos o día 27 :)

A Palma.

Non podo dicir moito da nosa estancia na illa d'A Palma. Non podo porque é moi difícil expresar todos os recordos e emocións con palabras, e máis agora que o meu cerebro está desentrenado. Só dicir que a partires de agora veremos A Palma en rúas empedradas, en comida venezolana, en bailarinas andaluzas, en chamadas equivocadas, en cruceros, en acróbatas, en casas de cores e en balcóns, en Praza España, en batidos de fresas e patacas fritidas, en ananos, en Melendi, en burlas a minizorritas, en xente durmindo na rúa, en igrexas, en campanarios, en campanadas, en palomas, en escaleiras, en cucarachas, en farmacias, en cuartos de baño, en fotos de carné, en pizzas margarita, en bailaríns de Moscova, en hoteis de catro estrelas, en Teresas, Mavias, Virginias, Noelias, Cristinas, Joses, Gustavos, Lucías, Pedros, Noemís, Mois, Pilis, Checas, Damiáns, Pablos, Barloventos, na terra, na auga, no ceo, nas luces e, sobre todo, en Sarai.

Dos días 8 e 9

Creo que merece a pena contar o que foi o día 15.

Pois ben, a causa dun problemiña, Raquel e eu quedamos na casa esa tarde, vendo películas e demais cousas varias. Sobre as oito e ás carreiras conseguimos coller un autobús (ou unha guagua ^^) para baixar a Santa Cruz. Decidimos sentarnos nas escaleiras da igrexa na Praza España a esperar por Saray e vimos que a xente xa estaba gardando sitio para ver a Danza dos Ananos. E nós pensamos "Veña, que gardamos nós sitio tamén!". Facemos unha chamada de teléfono e recibimos ordes de sentarnos o máis preto posible do valado. Para facer que as 5 horas que nos criamos que tiñamos por diante pasaran máis rápido puxémonos a escoitar música, e mentres víamos como o resto da xente traía bolsas con comida, neveiras portátiles cheas de bebidas, cadeiras pregables, colchóns hinchables... E nós, pobres inocentes, non nos demos conta do que iso significaba. Pero chegou Sarai, e fíxose a luz. O espectáculo non era ás doce ou á unha como nós pensabamos, senón ás 4 como moi cedo. E nós levabamos tanto tempo sentadas que xa non sabiamos se aínda tiñamos pernas ou se xa estaban definitivamente mortas. 

Foi pasando o tempo, a praza encheuse de xente, xa non quedaba batería no mp5 (pena de non ter un bo libro!!) e volveu vir Sarai. As funcións do recinto central levaban unha hora e pico de retraso así que non chegarían á praza ata pasadas as cinco e media. Raquel xa non podía queixarse de máis cousas, a señora que estaba ao meu lado (en pé toda a tarde, por certo) estaba asustada por se non se actuaba alí e eu creo que quedei a durmir naquel chan quente e naquela praza ateigada de xente. 

Cando espertei morría de frío e tiven que poñerme de pé. Notábase o nerviosismo entre a xente. Menos naqueles rapaces que levaban toda a noite a xogar ao fútbol e que me entretiveron un bo rato. 

Entre unhas cousas e outras chegou o momento. Dez horas de espera que foron compensadas cun espectáculo cheo de maxia e co orgullo que reflexaban os ollos dos habitantes da illa ao ver o acto máis importante das súas festas lustrais; coa alegría que repartiu o primeiro anano que saíu da caseta e a emoción de velos bailar a todos. 

Cando rematou, corremos ao seguinte lugar de actuación, e foi alí onde nos demos conta de algo importante. No medio da representación, apagáronse as luces: estaba a se facer de día. Sen querer pasaramos unha noite enteira na rúa. Entre movernos entre a xente e esperar polo taxi, cando chegamos á casa xa eran como as oito e media :)

A día 7.

E aquí estamos, na Palma. Un lugar cheo de persoas amables e xente sociable, de praias coa area máis negra da miña vida, das rúas máis largas do mundo, de "cruceros", de casas de colores, de dúbidas á hora de cociñar e de comidas inventadas, de bonecos de xoguetería, de cucas, de ananos, de artistas galegas e famosas que ninguén recoñece, de comidas riquísimas en bares, de señores en taxis, de noites eternas pola calor, de baños públicos baleiros, de guaguas, de desfiles con aires galegos... E seguro que un montón de cousas que ainda descubriremos nos días que veñen. 

Primeiro día de praia.

Primeiro churrascada e unha nova pelexa co carbón vexetal para ver quen prendía a quen. Despois lamentarnos por ter mercado tanta carne e unha nova pelexa entre Raquel e Lorena para ver quen mollaba a quen. E finalmente camiñar ata a praia do Prado para perder unha pelota Nivea, romper unha pistola de auga e pasar unha boa tarde.

Verán.

Gústame facer magdalenas. Non só porque están boísimas, tamén porque é un proceso agradable, fácil e relaxante (menos o de cascar os ovos...). Ademáis creoq ue acabarán por converterse na comida típica das nosas festas máis importantes.

A primeira vez que as fixen foi no entroido do 2009, e, a partir dese día, estiveron presentes en algúns días importantes: fins de cursos, fins de avaliacións, nadais, máis entroidos... Precisamente foi neste entroido cando as fixen por última vez.

Nós con Maru, e Maru comendo unha magdalena :D

Pois ben, despois de pedirmo Lorena varias veces, hoxe decidinme e volvinas facer. Non sei se o podemos tomar como unha celebración, pero si como unha despedida: este xoves Ra e eu marchamos á illa da Palma.

Deixando á parte a calor, a actividade xeolóxica interna da zona e que vaia estar 15 días trapada con Raquel, creo que van ser unhas boas vacacións. Gústame pensar que é unha das dúas illas que están máis lonxe do deserto, que é a illa máis verde e que as probabilidades de que "esperte" un volcán xusto cando imos nós alí son pouquísimas. E encántame pensar que están alí Sarai e toda (ou case toda) a xente coa que fixemos o Camiño de Santiago o ano pasado. Cantos bos momentos pasamos xuntos! :) (Como este, este ou este, ou todos estes).

Sarai ten pensado un montón de sitios aos que nos vai levar. Segundo me contou, a maioría son para comer (papas locas, arepas, batidos de fresa e un montón de cousas máis que non coñezo), así que eu vou comprando roupa de tallas grandes (isto é broma, pero boa falta me faría!). Tamén imos ir ver o Ballet de Moscú e os ananos que bailan, pasear un montón polas rúas de Santa Cruz e sacar un montón de fotos para o noso álbum de viaxes. Levo o ordenador, así que xa irei contando algunha que outra aventura.
Para máis, cando volvamos imos ter a Mika en Vigo e a Muse en Santiago.

Vai ser un bo verán, non? ;D

O nacemento de Venus.

Moitísimas grazas a Maru por esta adaptación do cadro de Botticelli. É unha pasada! :)

(Que bo! Acabo de descubrir as xirafas agora mesmo!)

O mundial dos incendios.

Vía Greenpeace España.

Segundo datos oficiais do Ministerio de Medio Ambiente e Medio Rural e Mariño, en España houbo 18.626 incendios forestais ao ano de media na última década. Isto implica unha superficie queimada de 123.441 hectáreas anuais de media. 

Asumindo que un campo de fútbol ocupa aproximadamente unha hectárea (110 m por 74 m, como máximo), poderíamos afirmar que nos últimos dez anos queimáronse en España 123.441 campos de fúbtol ao ano.

Isto implica que, no tempo que durará o próximo partido de fútbol que vexamos, poderíase queimar en España unha superficie superior a vinte campos de fútbol. Queres saber máis sobre incendios forestais?

Só entón poderás volver a voar.

Video-recordo do que foron os nosos anos no instituto.  Nada comparable a todas as aventuras que vivirán na nosa memoria para sempre :)

Só entón poderás volver a voar from Fátima on Vimeo.

Que futuro lle espera ao noso planeta?

Onte acabei de ler La tierra herida. ¿Qué mundo heredarán nuestros hijos? de Miguel Delibes e Miguel Delibes de Castro. Tardei un montón en rematalo porque tiven que preparar o Selectivo, pero polo de agora o récord teno Genoma, que entre unhas cousas e outras levoume uns oito meses (mira que roubaba tempo o instituto! ;D). 

Pero bueno, La tierra herida é un libro que non deixa indiferente. Sexa cal sexa a túa postura sobre os problemas ambientais que afectan e afectarán á Terra, é imposible que algo non che cambie dentro ao ler a última folla. Ademais explica de forma sinxela cada un destes problemas, con referencias a obras e a persoeiros de alto rigor científico, así que teriamos que ser moi escépticos para non aceptar que esas cousas están pasando. De feito, fanse bastantes referencias a este tipo de persoas. O mesmo Delibes era un deles. Sorprendeume como se cerraba en banda cando o seu fillo intentaba explicarlle a importancia da biodiversidade; como algo que para min é básico e imprescindible, era para el intranscendente. Sentinme máis ou menos igual que cando meu pai me dixo que aquí a chuvia era auga destilada (mentres falabamos da chuvia ácida en Galicia). Para que isto non pasase tan frecuentemente estaría ben que todas as persoas lesen un libro desta índole, e despois actuasen en consecuencia, sendo concientes do que os seus actos lle poden supoñer ao medio ambiente. 

Outra cousa que tamén me fixo pechar o libro e poñerme a pensar mirando para o teito foi o futuro da Terra. Aquí plantexan varias posibilidades, e na miña cabeza vese máis probable que primeiro suban as temperaturas considerablemente como consecuencia do quecemento global e que despois, a causa da fusión dos casquetes polares e da interrupción da Corrente do Golfo, se conxele todo o norte do noso hemisferio (polo menos!!).

Claro, eu pensaba que ía ser unha pena cando morrese, porque quedaría sen saber como sería a Terra dentro de cen anos. Pero case ao instante xa me dei conta de que iso é unha parbada. Que máis me dará a min como estará a Terra? Aquí o importante é intentar deixarlle as cousas o mellor posible para todos os que veñen, intentar solucionar un pouco o que estragaron os países no proceso do seu desenvolvemento, para que estes que veñen non teñan que se facer a pregunta que subtitula o libro: que mundo herdarán os nosos fillos?

Selectivitos :)

Xa está. Oito meses esperando o momento e marcha nun abrir e pechar de ollos. É certo que por unha parte está ben que sexa así: que os nervios de antes do exames, os nervios de durante os exames e os nervios de despois dos exames, a úlcera do exame de Castelán, a xente a chorar, Charo II, Carlos e Ángel, as camas e as duchas da pensión, as malas noites, pasaran tan rápido.

Pero está claro que foi unha experiencia inesquecible. A nosa primeira aventura pseudouniversitaria! Ter o refuxio a 5 minutos da Facultade, e tamén poder dicir "Eu xa almorzo un café na Facultade" :) 

E non hai nada comparable a saír dun exame coa sensación de telo ben feito, de comparar resultados e coincidir, de recibir a folla das preguntas e pensar que a vida non pode ser máis bonita. Ou a estar once horas facendo ou esperando exames, e recibir visitas (sorpresas e non sorpresas) de xente que aprecias, e que ven nada máis que para darche ánimos (moitísimas grazas!!). E ter alguén aí sempre para axudar. Os compañeiros da fila de diante. Chegar á noite e reunirnos nunha habitación para facer tonterías. Chegar á mañán e contar as tonterías que cada un fixo na súa habitación ao irnos deitar (polo que teño oído, eu recoméndovos que non durmades con Miguel ;D). Raquel e Monti Castiñeiras. Numerar follas de apuntes en vez de estudalos. Maquillar compañeiros e beber catro litros de zume de naranxa. Dar misa en pixama e tirada na cama. Estudar e ler libros (oh! Ler libros! ^^) no cuarto de baño. Chamar ao instituto e que non se nos recoñeza ou que nós non recoñezamos. Dicir a primeira cousa que nos vén á cabeza por non ter forzas para filtrar contidos. E moitas outras cousas que o meu canso cerebro non é quen de recordar, pero que xurdirán en calquera momento e non poderei evitar sorrir.

Dende logo, quen nos dixo que ir a Selectivo merecía moito máis que a pena non podería ter máis razón!!

Debúxame unha xirafa

E que as xirafas nos axuden!! :)

:)

A metade do alumnado de bacharel prepara o exame de selectividade

 Vía La Voz de Galicia.

As probas de acceso á universidade levarán a cabo o mércores e xoves da próxima semana.

Aínda que a comarca atópese pasada por auga, o verán desconta os días para o seu inicio oficial e, mentres tanto, un puñado de mozos da comarca prepárase para afrontar unha nova etapa na súa vida: o acceso á universidade. Dos 596 alumnos que este ano realizaron segundo de bacharelato, un total de 283 decidiron presentarse ás probas de selectividade. A cifra representa a metade do número de estudantes que houbo en segundo de bacharel no período 2009-2010 e corresponde aos que lograron aprobar en xuño. De feito, non chegan a media ducia os mozos que descartaron concorrer á proba porque teñen claro que as súas opcións de futuro non pasan pola realización dunha carreira universitaria.

Agora que Raquel é famosa, pasan estas cousas... :)

Impinxidela.

Equipo de redación da Impinxidela (2008-2010)

Un pracer traballar con vós! :)

Estudantes do Leliadoura analizan a biodiversidade.

Vía La Voz de Galicia.

O docente Groveiro, con algunhas das alumnas participantes

Alumnos de segundo de ESO e de bacharelato do instituto Leliadoura de Ribeira efectuaron diversos traballos sobre a biodiversidade que foron expostos onte con motivo da celebración do Día Internacional do Medio Ambiente. De coordinar as actividades encargouse o profesor Xosé Luís Groveiro.

Os estudantes de Ciencias de segundo de ESO estudaron o cambio climático e a capa de ozono. As súas conclusións expuxéronas aos seus compañeiros valéndose das novas tecnoloxías.

Pola súa banda, os alumnos de Ciencias da Terra, de segundo de bacharelato, presentaron un vídeo no que se mostran sete puntos de contaminación no municipio de Ribeira.

Os estudantes localizaron verteduras en Aguiño, Corrubedo e no peirao ribeirense. No seu traballo tamén falaron sobre os efectos negativos que os incendios forestais teñen sobre o medio ambiente tamén foron obxecto de estudo polos rapaces.

Ademais, falaron sobre o punto limpo e sobre a utilidade que teñen este tipo de espazos habilitados para depositar residuos.

Encántame, sobre todo, como está redactado o cuarto parágrafo e como explican mal o noso traballo :)
De todas formas, sempre gusta ver este tipo de cousas. E estas. 

oito.

pobre pequeno insomne,

que sabe de memoria os contos de legumes e princesas

e os nomes das ovellas todas

e por iso le poemas de amor, para que o arrolen

non ves que non podemos saír?

non oes a praia baixo a nosa casa?

que por deitar eu a cabeza no teu peito

o mar andou detrás da lúa para atoparnos

e así, chegou ata as lousas da quintana

onde agarda todas as noites para separarnos

e levarme dentro

ao sitio do que eu veño

e pálidas, as horas de berenguela acompañan a marea

que só descansa co sol do mediodía.

así foi o océano na cidade

-conteiche. ata que quedaches durmido.

e batía forte na fonte dos cabalos. 

Berlín, María Lado.

Informe sobre o estudo na biblioteca :D

Hoxe Rá invitoume a estudar na biblioteca de Ribeira. Eu non sabía se ir ou se estudar na casa porque non me convencía a idea de ler nun lugar tan cheo de xente, pero ao final fun, para probar.

E tiña razón: demasiada xente estresándose ao mesmo tempo. Eu, que estou acostumada ao silenzo que me proporcionan os tapóns á hora de estudar, non facía máis que distraerme escoitando pasar apuntes, sacar libros, pousar bolígrafos, continuos murmurios incomprensibles, coches pasando pola rúa, a porta da entrada, o neno da trompeta. E aquela calor que non afogaba cos ventiladores!!

A pesar disto, non foi unha tarde mala. Pensar en que estiven estudando catro horas seguidas e que aínda recordo algo faime sentir ben. Ao igual que saber que non estou sufrindo eu soa, que hai máis xente que ten que estudar o mesmo ou incluso máis. Son cousas que non conseguiría e que non sabería se estudara na casa. 

Raquel non conseguiu tanto. Queixábase porque só resumiu medio tema da transición en toda a tarde. Pode que fora culpa miña: cando comecei coa bioquímica non facía máis que preguntarlle se recordaba tal cousa, ou tal outra do ano pasado. Aínda que foi ela quen me distraía ao principio coas súas cousas, cando andaba coa Historia a voltas.

Posiblemente volva, non todos os días pero algún si. É unha forma de estudar de forma continua, de evitar buscar na Rede calquera cousa que se me ocorra, e de compartir sufrimento con outra xente :)

Esquecer.

A xente non sabe perdoar. Míranse á cara e aceptan as disculpas, pero non esquecen. Lorena deulle cun avión de papel a Joserra na cara e díxolle que grazas a iso fora o mellor día da súa vida. Joserra perdoouna, pero segue a recordallo sempre que pode. 

Esquecer é máis difícil do que parece. Cando está o esquezo polo medio, rara vez se consegue o que se propón: non se quere deixar de recordar cousas pero o cerebro humano non está preparado para funcionar durante tanto tempo; quérese deixar de recordar pero o cerebro humano traballa a traizón e prefire que aprendamos da experiencia.

Definitivamente, o cerebro non é unha maquina perfecta. Se o ser humano é como é, se comete os seus erros característicos, é pola forma de traballar o cerebro. E non son só erros, moitas veces acabamos por convencernos a nós mesmos de que algo é certo. Atamos cabos e, onde había discrepacias, vemos evidencias. Como a quen se lle dixo que dous famosos eran irmáns e terminou por atoparlles semellanzas. Ou aos que se lle dixo que "os de Ciencias eran máis listos que os de Letras" e agora veno tan certo como o chan que pisan. Unha imaxe que aparece tras romper o espello que se interpoñía entre ela e o seu observador.

En realidade, eu non recordo quen me dixo que "os de Ciencias eran máis listos que os de Letras", pero supoño que estas cousas non as invento eu. No fondo (moi no fondo, supoño), sei que non somos diferentes. Ben, diferentes si, pero non uns mellores ca outros. Iso si, imos nós máis preparados, en canto a coñecementos tanto de letras como de ciencias. 

De todas formas, non está ben xeralizar. Por exemplo, hoxe Raquel, estudante de letras purísimas, asistiu á clase de Bioloxía; outra cousa é que soubese facer os problemas de xenética... pero iso xa é outro conto ;)

Deterse un minuto.

E se me deteño un minuto
penso en cousas que realmente non quero saber.
E son a primeira en admitilo:
sen ti son un trasatlántico abandonado nun cacho de xeo.

Keane

No te metas a mi Facebook.

Unha especie de crítica a eses contactos cos que nunca falas pero dos que sabes toda a súa vida. Agora só me falta unha canción sobre esas persoas que cargan centos de fotos iguais, aos que poñen de título "Que fea salgo!", "Que horror", "Movida", aos que se pasan, aos que cambian de estado cada minuto, aos que non fan máis que enviar peticións de FarmVille, etcétera, etcétera :)

Fin.

Ben, pois xa está. Hoxe fixemos o último exame do Bacharelato, e mañán deixamos de ser alumnos do Leliadoura, despois de seis anos. Pero non andamos tristeiros; todo o contrario. Foron dous meses do máis divertido. Tiñamos a cabeza tan chea de cousas importantes que só saían as parvadas. Teño que deixar constancia diso aquí: hoxe intentamos atopar a chaqueta que Fátima perdeu onte arrecendendo unha que había na sala de profes... Xa sei que... Ben, absteñámonos de xulgar...

E ao final, a terceira avaliación non foi tan mala como nola pintaran. Claro, dicilo agora, máis relaxada que en pleno agosto e con todas as asignaturas aprobadas, non ten moita validez. A miña opinión onte á tarde sería completamente diferente (estou ben orgullosa de poder dicirlle adeus á Filosofía para sempre).

Estes dous días estivemos no instituto a ver pasar as horas no banco. Hoxe xa non, que tivemos o examen de Filo e estivemos tamén no laboratorio de Química, pero onte pasamos toda a mañá sentados no banco. E a xente míranos como dicindo "É que vós non tedes casa?". E se non estamos preparados para marchar? :)

Ademais hoxe tamén estivemos a rodar a nosa curta de recordo/despedida. Pero non vou contar nada, esperemos a que esté lista e subida; así é máis sorprendente.

E en recordo destes días, deixo un video dos Luthiers, á memoria das horas no despacho do señor secretario :)

Como sobrevivir nunha illa misteriosa.

Hoxe vai o derradeiro... :(

vinte.

ás veces
          
para non sentirse triste, meu pequeno
                    
hai que crer que as follas das camelias
          
bican os vidros dos autobuses.
          
e que despois das vías e do tren
          
sempre nos agardamos nós.

           

O OlloBoi xa ten gañadores

Via La Voz de Galicia.

Un grupo de alumnos do instituto Leliadoura fíxose co primeiro premio do certame promovido por Rodaxe.

Estudantes do Leliadoura recollen o máximo galardón que obtiveron no concurso

Corenta foron os traballos que tivo que analizar e valorar o xurado da segunda edición do festival audiovisual galego OlloBoi. Este certame está promovido polo grupo Rodaxe, formado por mestres de diferentes centros educativos da comarca. O colectivo contou nesta ocasión coa colaboración do departamento de normalización lingüística do instituto Leliadoura.

Foi precisamente unha cinta presentada por un grupo de alumnos deste centro a que se fixo co galardón máis importante do certame, o premio Rodaxe. Raquel Jallas, Jonathan Vázquez, Héctor Riveiro e Mary González son os creadores de O doutor , a curta gañadora.

Outro dos galardóns, o Impinxidela, concedido ao mellor traballo feito en lingua galega, foi para O gato con fame . Trátase dunha curta de animación realizada por Pablo Lado Vidal na clase de cultura audiovisual do bacharelato de Artes do instituto Praia Barraña de Boiro.

O terceiro dos premios que establecían as bases do concurso era o OlloBoi do público, é dicir, o concedido polas persoas que visionaron e votaron a través de Internet. Neste caso, o galardón foi parar ás mans dun grupo de alumnos do instituto Pintor Colmeiro de Silleda, pola cinta Galegando Lipdub .

Da contaminación.

O xoves fomos sacar fotos e gravar videos polo concello para facer un traballo de Ciencias. A intención era conseguir zonas contaminadas e ademáis entrevistas a xente que tivera algo que ver con iso. E para iso fomos a diferentes empresas, todas elas relacionadas dalgunha maneira co mar, e en todas elas recibimos evasivas e negativas. Polo menos non nos pasou como a Fátima cando lle sacou unha foto á depuradora da fábrica de Ignacio G. Montes e lle saíron os empregados para que subira a ver ao xefe. Porque así visto dende aquí é divertido, si, pero quen nos vería a todos nesa situación!
Tampouco é que teñamos que sentirnos desanimados por non conseguir . Mais ben temos que consideralo un aspecto máis do traballo: por que as empresas non queren falarnos de residuos? Aaahhh.... :)

Logo xa non en empresas, recibimos un trato máis ben bo. Creo que coincidimos todos en que Manolo o do punto limpo de Xarás foi a persoa máis amable de toda a tarde. E logo o venres na casa do concello... ben, tivéronnos a voltas un bo rato: "Segunda planta a la izquierda", "Esperadme aquí un momento", "Que es lo que queríais?", "Os llevo al técnico de Medioambiente", "Esperad aquí un ratito"... Ao final si, non? Bastante ben. Menos Fátima, que odia ao señor por dicirnos que van poñer unha depuradora na Punta. Normal que te enfades Fátima, pero non co señor :)

Así e todo foi unha boa tarde. Algúns momentos están recollidos neste video. Outros non, como o de cando quixemos ir ao muíño de Correa e non fixemos máis que andar a voltas, ou cando sacamos fotos furtivas dende o coche a aquel sitio cheo de bolsas de lixo, ou cando fomos esculcar a casa de certa persoa, ou a árbore da fertilidade, ou o cheiro a Conresa. 

OlloBoi

Hai un concurso de audivisual en galego. Xa o houbo o ano pasado, e o anterior. Ben, en realidade creo que o de hai dous anos era tan só de fotonovelas, si, iso é. Pero o ano pasado foi tamén de curtas, como este.

Nós non tiñamos pensado particiar. Vale, pensado si tiñamos, o que non tiñamos era tempo. Empezaramos unha fotonovela pero non estou segura de que nos fora a dar tempo a rematala.

O caso é que o xoves á noite, eu estudando Bioloxía pero falando con Lorena ao mesmo tempo (así me saíu o exame...), decidimos que era o último ano no instituto, o último concurso, e como montaran tan ben a páxina do concurso, era unha pena non participar. Así que pensamos e pensamos, e non se nos ocurriu nada. Ata o venres á tarde. Conseguimos un actor e mercamos unha cinta miniDV. Toda a tarde a gravar.

Creo que xa botaba de menos facer estas cousas :)

Esta é unha das curtas do venres (dámosvos permiso para rir ;D). A outra aínda está sen subir.

El Estrellón. from Elvira Blanco on Vimeo.

E esta é unha que fixeron Raquel, Jonathan e Héctor o xoves pola tarde. Esta si que está chula! Noraboa :D

Actualización da entrada: Aquí está a segunda. Esta, na miña humilde opinión, é un pouco máis profesional que a das patacas x)

Unha foto na rúa from Lorena on Vimeo.

Galegando!

Video realizado por alumnos do IES Pintor Colmeiro en defensa do galego :)

Elvira usó terremoto!

Todos sabemos que nesas tardes de estudo chega un momento no que xa non se quere estudar máis. Hoxe tocounos incorporar todo o de Ciencias ao mundo Pokemón :)

Parezco el conejo de Alicia.

A primavera é impredicible.

Fai que sexa inestable o tempo. Miro o ceo polas mañáns, nada máis erguerme, e penso "Vaia nubes! Hoxe levo o impermeable porque chove seguro!". Miro o ceo ao medio día, nada máis saír do instituto, e penso "Pero onde van todas as nubes?! Se o sei non traio o impermeable!". É así, un día tras outro.

Fai inestable tamén o meu xardín. Onte estaba todo escuro, pardo, seco. Hoxe está todo verde e cuberto de flores, ata xuraría que vin unha fresa!

E as persoas, estas si que son inestables! Inestables de case chorar por non ser quen de escoller un texto,  de pelexar por un libro no Día do Libro, de ir correndo polos corredores gritando "PIIISTAA!!" ou "Joder! PAREZCO EL CONEJO DE ALICIA!!", de bailar a Macarena no medio da clase, de pasar toda a mañán contenta e logo no último momento pedir labazadas, de cumprir 18 anos, de cantar cen veces El barquito de cáscara de nuez, de pedirlle á xente que corra, de poñerse a imitar a arxentinos e a italianos na clase, de falar italiano sen ter nin nidea (un uomo onesto, un uomo probo, tralalalalla tralallaleru, s'innamorò perdutamente d'una che non lo amava niente; cosa!),  de chamarme ás doce e media para que me vaia para a casa, de ocupar despachos,  de pedir cadeiras e caixóns de area, de estar toda unha mañán comendo caramelos, de contar as aventuras na facultade ou de ir escribindo poesía pola rúa.

E entre estas cousas e outras mais, quedan 29 días para que se acabe.

Dálle unha man á Terra.

China: Coal takes more than it gives from Greenpeace China on Vimeo.

Me gusta leer.

Las palabras. Las palabras esconden historias que nos emocionan y nos hacen soñar. Las une caprichosamente la mano de un autor que decide que érase una vez va antes que una princesa en un reino muy lejano que pese a las adversidades tendrá un glorioso futuro. 

Coge aire. 

Las palabras son símbolos, imágenes, pero también son sueños, tus sueños, mis sueños, los sueños de un desconocido. Me gusta soñar. Me gustan las palabras. Dejarme llevar a mundos lejanos en el tiempo y en el espacio. Las palabras causan alegrías, tristeza, risas y  lágrimas. Nos hacen viajar, nos hacen dudar. ¿Conseguirá escapar?, ¿Volverán a encontrarse?,  ¿Lo logrará?, ¿Tendrá un final feliz?. 

La curiosidad nos deja absortos en la lectura y la intriga se apodera de nosotros. No puedes parar de leer. IMPOSIBLE. Deseas saber como acaba la historia pero al mismo tiempo no quieres que termine nunca. 

Alguien llama a tu puerta, vuelves a la realidad. ¿Quién será? ¿Por qué me arranca de mi historia? Vences a la intensa atracción que te une al libro como a un imán. Tus pies avanzan hacia la puerta pero tu mente sigue cautivada por el relato. Tres pasos: uno, dos, tres. Abres la puerta. Sonríes. Lo siento. Se equivoca.

No puedes esperar más. Te abalanzas sobre el libro como un depredador… ¿qué va a pasar? Lo abres y ante ti más de trescientas cincuenta y cuatro páginas de suspiros, doscientas cincuenta mil frases que hacen que tu corazón lata más rápido. Palabras que resuenan en tu cabeza. Me gusta la intriga. Me gusta emocionarme. Me gusta el suspense. Me gusta dudar. Me gusta imaginar. Me gusta… 

Sí, me gusta leer.  

Via Ronseis.

Roteiro Literario.

Así que onte fomos a Panxón. Foi un pouco como ler un libro, e logo ver a película, comparar os personaxes e os escenarios cos que ti imaxinabas. Pero o de onte foi moito mellor, porque eran os escenarios reais, os que escolleu Domingo Villar para A praia dos afogados; porque Domingo estaba alí, tan simpático e agradable como viramos nos videos da rede; e, aínda que non viramos a Leo, a Estévez e ao resto dos personaxes, porque estivemos onde eles estiveron e vimos o que eles viron. As vistas dende Monteferro son abraiantes, e non me sorprende que Rafa se intimidase ante tal cousa. Logo descubrir o lugar onde afundiron o barco do Rubio, comprobar que non era para nada como imaxinaramos e discutir sobre a accesibilidade do cabo a pé e en coche case todo o camiño de volta ao autobús. A praia da Madorra, o Templo Votivo do Mar e un chuvasco que non deixou indiferente a ninguén e que foi a primeira mostra do tempo que nos acompañou o resto do día. Imaxinar que comiamos no mesmo mesón onde Leo e Alba xantaban no verán. Era un restaurante bonito (non recordo o nome), cunhas vistas á praia Panxón espectaculares; mágoa de camareira: a moi repugnante non nos deixou pedir máis comida (cunha frase como "No os parece demasiada comida?"), e creo que houbo quen pasou algo de fame. 

Foi un bo día. Aínda así, a opinión da gran maioría dos meus compañeiros dista moito da miña, ben polo pequeno tramo de monte que tivemos que baixar, ben pola escasa actividade da vila,  ben polos prezos da comida. 

Para min foi un día para recordar, principalmente porque estivemos con Domingo Villar, e non todos os días estás cun dos teus autores favoritos. Tamén porque posiblemente sexa a última excursión de 2º de Bach, e polo tanto a nosa última excursión no Leliadoura; porque comezamos o noso álbum de fotos de viaxes (véxase a imaxe) e porque recibín a miña primeira devolución de Facenda: 0,06 € :)

Das charlas de orientación.

O outro día descubrimos que o aburrimento  puido ser a causa das mellores novelas da Historia da Literatura. Ou polo menos a nosa historia resultou ser bastante boa. 

O luns despois do recreo, sen nada que facer, a Joserra non se lle ocorreu nada mellor que, despois da charla de orientación educativa da segunda hora, el o que quería era ser cazafantasmas. Eu estaba convencida de que tiña que haber un Ciclo Formativo de Grao Superior semellante a iso, e alí estaban, non un, senón varios: Supervisión e control de seres sobrenaturais, Xestión e organización de seres sobrenaturais e Mantemento de seres sobrenaturais. Resolvemos que unha vez cursado un destes ciclos, un se pode especializar nos diferentes seres sobrenaturais: fantasmas, vampiros, unicornios... E de repente soa un teléfono móbil, cun ton un tanto... sobrenatural. Aquela profesora era unha técnica en supervisión e control de seres sobrenaturais! Daí foi de onde sacamos que todos os profesores (ou case todos) tiñan un deses títulos, que era unha materia a examinarse nas oposicións. Obviamente, algún problema debería haber no cuartel xeral para que chamaran a aquela profesora e para que o noso profesor daquela hora non viñera á clase. E onde terían o cuartel xeral? Debaixo do instituto. Vale, pero como se vai? Aquí foi cando comezou un dos diálogos máis estraños da miña vida. 

- Xa sabemos que eres técnico en supervisión e control de seres sobrenaturais, non sabes? Como en Cazafantasmas "chanananana, Ghostbusters!"...

- Seres sobrenaturales? No, yo más bien... naturales, nada más.

- Non disimules... Por onde entras? Tes un interruptor no despacho? Podemos pasar? É este botón? Seguro que o tes detrás dun cadro... Onde vai ese cable? Quen manda no cuartel xeral? Mándaronche para aquí dende Jerez de la Frontera porque cometiches unha neglixencia, como a Rafael Estévez en Ollos de auga? Eh?

Vese que o home non nos facía moito caso, porque se non teríanos botado dalí inmediatamente.

Ao final resulta que si, que o cuartel xeral está debaixo do instituto, é que se os seres sobrenaturais soben polos váteres dos vestiarios do ximnasio. Por iso andan cos pés mollados e por iso a David lle faltan os calzóns.

Si, pode ser que aproveitaramos máis esa hora libre estudando, facendo deberes e todas esas cousas que temos para facer... Pero isto é moito máis divertido, non? :D

Vulpix vulpix.

Creo que xa dixen por aquí un día que non comprendía o comportamento da maioría das nenas da ESO. E se non o dixen, pensei en dicilo, iso seguro. 

Pero a que vén esa forma de ser? Esa forma de falar? Non recordo que eu fose así á súa idade, e cruzo os dedos desexando que non o fose. Xa sei que porque eu non fora así non teñen por que selo os demais, pero é que queren medrar tan pronto! Non se dan conta de que están perdendo unha das mellores etapas da súa vida nun van intento por saltala. Alguén debería dicirlles o que lles está a pasar, pero posiblemente ninguén o faga porque todo o mundo é consciente de que non escoitan. Non escoitan o que non lles convén. Seguro que aos portadores do "alelo malote" si que os escoitan. E esa é outra das cousas que non entendín nunca e non entendo agora: que é o que ven neses nenos? É como a historia de amor do autobús dos mediodías.
Ela unha nena de longa melena ondulada, sensata, cuns razoamentos que non se considerarían da súa idade. El un neno roxo, de ollos azuis e tez branquísima; voz disonante e basto comportamento, mostra da entrada na adolescencia. El, namorado perdidamente d'Ela, non as ten todas da súa parte, é máis, non ten ningunha. As Outras, quen semellan estar na idade de Fulanito-y-Menganita-se-van-a-casar-el-día-de-su-voda-se-van-a-desnudar, métense con El porque saben do seu namoramento, e a súa pel branca ponse rubia como o ferro na fundición. Ademais aparece o Outro, cun pendente en cada orella, gorra faga sol ou vente ou chova, movementos á maneira de quen quere aparentar ser o que non é, e unha retención de líquidos nos nocellos tremendísima. Outro parece ser un portador do "alelo malote". Ela, que parecía diferente ás Outras, namórase de Outro. Pero El non se rende e segue a lle mandar frases ambiguas en canto á súa segunda intención, como "ten coidado co regho ao baixar...", día si e día tamén. E Outro ridiculízao tamén por querer achegarse a Ela, porque Outro tamén a quere. Ou polo menos fai que a quere. Así que El vese obrigado a esquecela, e xa non intenta sentar con ela no autobús, xa non a mira de esguello mentres Ela fala con Outro nin cando baixa e o autobús se afasta. E mentres tanto, Fátima e eu  observamos dende un par de asentos máis atrás, e sufrimos con toda esta historia, porque, no fondo, Ela é como as Outras. E non entendemos como alguén como Ela pode namorarse dalguén como o Outro.

Quizais para comprendelo teriamos que ser un pouco coma elas, e iso por nada do mundo.

As Outras. Hoxe fíxenas esperar no corredor do instituto e iso alegroume un pouco máis a tarde. Sei que é unha parvada, pero non o puiden evitar. Nin iso, nin ir dando saltiños de alegría, nin chamarlles "mini zorritas". Xa sabedes... crías Vulpix vulpix, femias, as cales nesta época do ano andan polos campos na busca de gallináceas, como pollos y pollas.

Día menos corenta e oito.

Así que esta é a fin das vacacións de Semana Santa do 2010. E neste momento a pregunta é: aproveitámolas ben? Eu creo que si. Aínda que a verdade é que creo que non fixen todas as cousas que tiña apuntadas nas miñas listas de Semana Santa, porque as perdín, as dúas. Definitivamente facer listas non serve para moito. Os primeiros días sabes o que tes que facer, nin che fai falta mirar os papeis. Pero a estas alturas, coas follas posiblemente na caixa de reciclar, o único que me quedan son os recordos destes trece días. E non sei se algún destes recordos estaba en algunha das listas.

Recordo tardes entre cartulinas, recortalas e pegalas; foi fantástico. Recordo tamén horas e horas na Morrison, e ese costume que temos agora de levar comida: Rufinos, caramelos, tortas... As desilusións de atopar os nosos sitios pechados, ou ateigados de xente. A emoción de atopar novos sitios, e de que os sitios gusten. Recordo cruzar a liña imaxinaria que separaba os 17 dos 18 e ao mesmo tempo recibir un montón de regalos, e entre eles os meus amigos. E ademais un libro cheo de marabillosos recordos e mensaxes de ánimo para o que espero sexa unha vida longa, e que sexa unha vida con eles (cos amigos, non cos recordos e coas mensaxes). Tamén recordo pasear polas rúas de Ribeira, con chuvia, vento, frío e noite. E Raquel e os seus monólogos monotemáticos, as súas teorías sobre a vida e os seus plans de futuro. Recordo unha tarde  e unha noite marcadas pola Impinxidela, e por unha mente que non paraba de traballar, de soltar ideas e de anotar cousas en recunchos aos que agora xa non son quen de chegar. Fabrizio de André e a súa Ballata dell'amore cieco, Promenade ou Walking the dog de Gershwin, Bailar pegados de Sergio Dalma, Hot and Cold de Katy Perry e o Baile da avestruz. E recordo ver as dúas últimas temporadas de Chuck (téñenme dos nervios con eses cambios na trama!); ler Arraianos de Xosé Luís Méndez Ferrín e Un viejo que leía novelas de amor de Luís Sepúlveda; e comezar a ler Corazón de tinta de Cornelia Funke e Invisible de Paul Auster.
Si, aínda que non se cumpliran as listas foron unhas vacacións estupendas.
E agora o que nos queda e coller aire. Coller aire e non soltalo ata mediados de xuño. Porque así, se vemos que nos asfixiamos, sabemos que sempre vamos ter un pouco aire de reposto. E as cousas vannos ir ben, porque mo dixo aquel borracho o un de xaneiro. "Elviriña, este vaiche ser un ano moi bo. Bo? Vai ser o mellor ano! Que cho digho eu!". E eu quero crer o que dixo aquel rapaz, e creo.

Eloxio do paraugas.

Non imos ter tempo para sentir nostalxia do paraugas. De feito, os máis previsores sempre o teñen a man aínda que logo coas présas acostuman deixalo esquecido no ascensor ou nunha cafetería, que debería ter a consideración de santuario de obxectos perdidos. Supoño que hai persoas ás que lles duran anos, pero, polo xeral, teñen unha vida moi limitada e non por esas fallas de memoria senón porque teñen que enfrontarse ás inclemencias meteorolóxicas. Daquela é cando se lembran da súa existencia. Nada máis chover senten que falta algo, unha pequena sombra na que abeirarse.

Contra o vento pouco ten que facer, é unha guerra pedida, pero cómpre saber manexalo, tornéalo como quen pon a vela dun barco a barlovento. Na liorta con Eolo adoi- ta saír perdendo. O paraugas, esa bandeira nacional que nós, os galegos, debiamos ter o privilexio de ser os seus inventores, pero non, disque foron, como non, os chineses os que apuntaron o tanto. O paraugas defínenos, non por levalo, senón polo xeito de empregalo e de lle sacar partido. Aí temos, malia o cambio climático, un futuro prometedor. ¿Por que non funcionan as fábricas de paraugas en Galicia? Seguramente pola mesma razón pola que comemos polbo de Marrocos que nada ten que ver co das nosas rías, pementos de Murcia en troques dos de Herbón ou pola mesma porque os franceses instalan empresas leiteiras no noso país. Falla de mentalidade empresarial, de non sacar proveito ao que nos une e o paraugas claro que nos une e reafirma.

¿Para que serve un paraugas? Desde logo, para non mollarse. Un bo motivo para ter en conta. Pero ten moitas outras utilidades, un recurso para agocharse: moito mellor ca un xornal para que un aprendiz de investigador privado non sexa descuberto, pero tamén pode empregarse como arma defensiva ou para darse unha aperta baixo a chuvia. Sinal de distinción. Un gentelman que se prece ten moito máis estilo cando o leva a xeito de bastón e unha muller con paraugas ten a beleza dos días perdidos. Porque ela apareceu mollada e volverá aparecer cando as tormentas volvan unilos.

¿Por que é unha gran película Cantando baixo a chuvia? Basicamente porque chove e porque Gene Kellly se serve do paraugas para realizar a mellor coreografía da historia do cine. Sen paraugas non se batuxa igual sobre unha fochanca. Un non deixa de preguntarse porque non se rodaría na rúa do Preguntoiro en troques de nun escenario de cartón-pedra. Ollamos ese ceo de neboeiros. Volve chover, non deixan de sorprendernos as treboadas. Bendita sexa, a deusa chuvia.

Pedro Rielo

Un viejo que leía novelas de amor.

Onte lía Un viejo que leía novelas de amor de Luís Sepúlveda e víñanme á cabeza miles de temas dos que pode tratar un libro. A lista era tan inmensa que case me mareo. E era tan inmensa porque moitos dos temas non existían. É un dos mellores aspectos do cerebro humano: ser quen de inventar cousas que nada teñen que ver coa realidade e que nos permiten evadirnos dela. 

E que fora tan inmensa producíame certa sensación de acougo por saber que sempre ibamos ter libros para ler, viaxar (no espazo e no tempo), rir, chorar, odiar, amar ou simplemente soñar. 

Todo o contrario do que me pasa coa música. Nun daqueles días nos que aprendía a tocar a flauta ocorréuseme que era imposible que as combinacións de notas fosen infinitas. Xa sei que é unha idea pouco coherente, pero o meu eu de Primaria non coñecía a existencia das diferentes tons e escalas. De todos os xeitos, aínda hoxe cando leo algunha nova de que algún grupo é acusado por plaxiar a canción doutro, vénme á cabeza esa idea e dáme por reconsiderala. 

Será como a hipótese do señor James Lovelock: para cando o ser humano destrúa definitivamente a Gaia, nós xa non estaremos aquí. De se acabar a posibilidade de crear cancións novas, nós xa non estaremos aquí.

Noctilucente.

Que bonita nos está a quedar a fotonovela! E é que a primeira foto (polo menos) vai ser preciosa!

Creo que esta é a primeira que facemos coas cousas ben pensadas, porque a primeira fomos inventándoa na marcha, un día na casa dos avós de Fátima. A segunda... se non recordo mal, foi idea de Fátima, nunha noite de desvelo por culpa do Malibú-piña (igual que a curta do ano pasado). E non, non temos ideas só estando borrachas: a que estamos a facer agora mesmo si, xurdiu nun bar, pero bebendo Nesteas e Coca-Colas.

Así que de Noctilucente case que chega a haber storyboard.  E vai ben. Estivemos a recortar cartulinas (e cartulinos) case que toda a semana. Un cabaliños tan bonitiños fixemos! E unha xente na noria! Xa verás, xa :D

Agora creo que vamos abaixo a preparar Panpizzas de bacon, de atún (creo que Fátima está a sacar salchichas da nevera tamén)... porque ás veces tamén nos dá por cociñar cando quedamos para facer este tipo de cousas. Pero é o normal  non? Quedar para facer un traballo (que neste caso non é un traballo, é un pasatempo) e poñerse a facer outras cousas. Raquel a andar no Tuenti porque na súa casa non lle debe ir moi ben, e os demáis vagueamos un pouco... para logo ter que facer todo a última hora. Debe ser que nos gusta o risco, iso de crer que non vai dar tempo pero coa esperanza de que si.

Chuvia.

Á xente non lle gusta a chuvia e eu non entendo o porqué. Vale que non agrada que chova cando se teñen días libres e apetece saír da casa a pasear, cando se volve da clase, cando se está fóra, cando xa se teñen feitos plans para certo día, cando é verán. 

Pero creo que niguén me vai a negar que non gusta espertar co son da chuvia batendo nos cristais e pensar que que ben e que quentiño se está; mirar as gotiñas estamparse contra as ventás, escorregar e facérense máis e máis grandes; ver as mesmas gotiñas esvarar segundo o coche vai collendo velocidade; saltar de poza en poza ata notar os pes conxelados; correr baixo a chuvia sen impermeable; dancing under the rain e arredor dunha farola; camiñar polas charcas e mirar as burbullas que deixan as solas dos tenis; notar a alegría na aldea cando chove e medran as patacas, os grelos ou o millo; recibir o recendo a terra e herba mollada cando acaba de escampar; ou imaxinar por que chove, que son anxiños que fan pis, ou marcianos con regadeiras.

A verdade é que vivir en Galicia e non disfrutar da chuvia é ter unha cruz. Pero, en realidade, a nosa chuvia é unha especie de bendición. 

rain from cc912 on Vimeo.

Gústame iso de sacar fotos panorámicas do móbil de Fátima (:

Primavera.

Cando estabamos en 4º da ESO descubrimos o "asco do último exame". O último exame era de castelán, o mesmo día que quedaramos para grabar "Irmaus" (unha grabación que espero que nunca saia á luz). E como o seu propio nome indica, estudar para ese examen foi un noxo. Xa sei que parece unha tontería, pero non o é. Seguro que se tivera un nome un pouco máis... profesional, a cousa sería máis crible. Por exemplo, se fose "Sensación Percibida ao Estudar para o Último Exame", ou SPEUE, así, en siglas, que queda moito máis serio, semellaría o tema dunha tese de fin de carreira. 

Parece ser que despois de máis dun mes estudando a miña cabeza non solta máis que tonterías. Máis que tonterías, son evidencias. Como en Filosofía. A profesora pregunta "¿Que tienen en común la "Medicina", la "Mecánica" y la "Moral"?". Os alumnos responden "As tres empezan con M". E é verdade, outra relación non lle vexo. A profesora di que é mellor que non fagamos máis suxerencias dese tipo. E eu digo, por unha vez que intervimos nunha clase de Filosofía...

Pero agora xa está. Rematamos os exames desta avaliación. Que sensación tan... libre! Andar pola rúa sen pensar en que é o que teño que estudar despois, ou chegar a casa e poder sentar a comer con calma. E posiblemente cando me deite á noite, durmir sabendo que non pasa nada, que non me vou ter erguer a non sei que hora para pasalo mal, e erguerme sabendo que vou para o instituto sen esa carga nos ombros que é pensar que non se estudou o suficiente, que non se leva o exame ben preparado. E ler, escoitar música, tocar música, pasear, sentir a primavera, facer fotonovelas, curtas, libros, ler e respirar.

Submarino

Encántame a empresa de autobuses de Ribeira, porque nos fai pasar bos momentos. Como aquel día (no verán, creo que foi) que Raquel se quixo levantar, se agarrou ao asento de diante e levou o asento con ela. Como cando o estabamos esperando na parada do Malecón e non nos parou. Como cada vez que sube á nave a meter gasolina e pensamos "Diosmío! Onde nos está levando?!". Como cando fixemos a Adri parar un autobús e non era o noso. Como en todas e cada unha das veces que o perdín por pasar antes de tempo. Como cando esperabamos o bus de Aguiño, nos puxemos a mirar un barco que desatracaba e dixemos "Está a marchar o bus. Dicímoslle que pare? Estase a ir. Que facemos? Bueno, marchou". Como no Entroido, cando subín disfrazada de esquío e se riu todo o mundo. Ou como onte, que o estaba agardando na parada, o vin chegar e pensei "Hmm... aí ven. Por que non pon o intermitente xa? Ah, claro, é que non vai parar. Non vai parar? Non, non parou. Ah, mira, parou alí adiante, e dá marcha atrás... Bueno...". O condutor non sabía que me dicir para disculparse, e eu sinaláballe a máquina para que me cobrara pero o home nada. Ata que lle botou a culpa a Fátima e a Raquel por non o avisar non me dou o ticket.

O bo foi que resultou unha boa noite. Moitos recordos de 4º da ESO, dúas horas na Morrison, outras tantas nun sitio novo para comer bocadillos, deducir que unha xeración se botou a perder e, sobre todo, ver a Raquel bailando o baile da avestruz de Hot n' Cold mesturado co baile de Thriller.