Darlle vento a unha revista.

Estes días andamos a preparar a sección estrela da Impinxidela '10. Hai dous anos foron os "Parecidos razonables"; o ano pasado, os "Babyprofes"; e este ano son os "Profesores de película!". 

Resulta que os poñemos de un en un diante dunha pantalla branca, mirando sempre ao infinito ("ponte así, mirando ao infinito"), e lles sacamos un par de fotos. 
Están a participar bastantes. Algúns nin saben que imos facer pero déixanse sacar a foto igual.

Moitos séntense artistas ("Pose en plan profe ou en plan artista?", "De frente ou medio ladeada como unha artista?"). A outros tantos dálles a risa ("Buf! Espera que me dá a risa! HAHAHAHA... vale, xa está.", "Mira, Elvira se está riendo!", "No te rías porque entonces me río y ya no me sale!", "Mira la otra como se parte el culo..."). Algúns vense sacando fotos de carné, ou incluso no cárcere! ("Primeiro de fronte, logo de perfil. Isto é como no cárcere."). Están os tímidos ("Pero hai que poñer posturiñas?", "Veña, acaba rápido que a min non me ghusta sacarme fotos"), os hiperactivos ("A ver como me poño? De pé? Sentando? De rodillas?"), e, sobre todo, os coquetos ("Mi nariz de Cleopatra que salga bien afinada", "Como queda mejor? Con gafas o sin gafas?", "Sacádeme ghuapo, eh?", "A ver, vámonos poñer un pouco guapos" ou "Sácame o lado bo, eh?").

A verdade é que resulta bastante divertido. Porque non son só as horas que pasamos facendo este tipo de cousas, senón tamén as bromas que se fan despois. Como a da Física.

- En Física é importante saber despexar.
- Como os pilotos!
- Pero en Química as matemáticas son moi sinxelas. Vedes? Despexo aquí e xa está.
- É unha pena que Luís non sexa Buzz Lightyear.

Pode ser que non se entenda, pero as clases de Química son as que máis probabilidades teñen para que xurdan bromas sen sentido que non se entenden dende fóra. 
E vale que hai que traballar un chisco, pero sabendo o que nos rimos, sorpréndeme que ninguén máis se anime a facer estas cousas e preocúpame que para o ano ninguén se encargue delas.

Retomando vellos hábitos

Un costume que temos moitos é o de ler as cousas que escribimos tempo atrás. Eu, por exemplo, acostumo ler as entradas do Fotolog; Raquel, que escribe en diarios, pois lerá o seu diario. Facéndoo, eu río tanto que me caen as bágoas; Raquel supoño que sorrirá, porque escribirá cousas bonitas (: (supóñoo porque non nolo deixa ler, evidentemente).

E foi iso o que me fixo escribir isto: que dentro de dous anos non recorde as cousas simpáticas que están pasando estes días. Porque me encanta pensar "Pero que ben o pasabamos en 4º!" e porque odio non poder dicir o mesmo de 1º de Bach (nese tempo xa non utilizaba o Fotolog e xa non recordo).

Unha cousa parecida a esto que intento recuperar xa a estou a facer no Facebook, recompilar frases simpáticas. Pero non é o mesmo, non? Non é o mesmo poñer simplemente unha frase (que xa sei que se é unha frase "lexendaria" se recorda o seu momento claramente) que explicar o contexto, por dicilo dalgunha maneira.

Só espero que isto saia adiante; supoño que só depende de min (e do típico comentario "fotologuero": "haberá que atualisar, non?!" :D).

Pois creo que para comezar estaría ben recordar a clase de Química. As clases de Química xa acostuman ser bastante produtivas en canto a chistes malos. Pero se lle sumamos sono, cansanzo e fame, a cousa cruza os límites, chegando a ver gracioso que sexan as 13:14 (por iso de que sexan números consecutivos), e logo "Pois cando sean as 12:34 xa chocheas", e "Son as 13:31^^" "..." "Que é capicúa!! ^^"; isto, isto ou isto; e ser capaz de dicir "Potasa, como Mr. Potato!!!!", "Pota-xa", "Por que ao NaOH se lle chama sosa se é unha sal?", "Sabes como é a fórmula da enerxía libre de Gibbs? ^^ AH-TAS!! ^^" ou cantar "Bate que bateeee, hidróxido de sodioo, bate que bateee" mentres axitamos o calorímetro; tamén cousas como "Bueno, e como funsiona o calorímetro?" "...Noemi... eso é un termómetro....".

Lía antes no Fotolog que, cando preparabamos a confirmación, a catequista nos mandaba dicir cousas polas que merecía a pena vivir. Pois eu creo que por momentos así xa merece a pena (: