31 oct 2010

A xirafa que de pronto comprendeu que todo é relativo

Por iso de que unha se pon a remexer nas carpetas do ordenador mentras recorda cousas, cheguei ata isto :)
Hai moito tempo, nun país afastado, vivía unha Xirafa de estatura regular pero tan descoidada que unha vez saíu da Selva e perdeuse.
Desorientada coma sempre, púxose a camiñar ás toas de aquí para alá, e por máis que se agachaba para  atopar o camiño non o atopaba.

Así, deambulando, chegou a un desfiladeiro onde nese momento tiña lugar unha gran batalla.

Malia que as baixas eran cuantiosas por ambos bandos, ningún estaba  disposto a ceder un milímetro de terreo.

Os xenerais arengaban ás súas tropas coas espadas no alto, ao mesmo tempo que a neve se tinguía de púrpura co sangue dos feridos.

Entre o fume e o estrépito dos canóns víase desplomárense os mortos de un e outro exército, co tempo xusto para encomendar a súa alma ao diabo; pero os sobreviventes continuaban disparando con entusiasmo ata que a eles tamén lles tocaba e caían cun xesto estúpido pero que na súa caída consideraban que a Historia ía recoller como heroico, pois morrían por defender unha bandeira; e
efectivamente a Historia recollía eses xestos como heroicos, tanto a Historia que recollía os xestos de un, como a que recollñia os xestos do outro, xa que cada lado escribía a súa propia historia; así, Wellington era un heroe para os ingleses e Napoleón era un heroe para os franceses.

A todo isto, a Xirafa seguiu camiñando, ata que chegou a unha parte do desfiladeiro en que estaba montado un enorme Canón, que nese preciso instante fixo un disparo exactamente uns vinte centímetros enriba da súa cabeza, máis ou menos.

Ao ver pasar a bala tan cerca, e mentres seguía coa vista a súa traxectoria, a Xirafa pensou: "Que ben que non son tan alta, pois se o meu pescozo medise trinta centímetros máis esa bala teríame voado a cabeza; ou ben, que ben que esta parte do desfiladeiro na que está o Canón non é tan baixa, pois se medise trinta centímetros menos a bala teríame voado a cabeza. Agora comprendo que todo é relativo."


Augusto Monterroso, A Ovella negra e demais fábulas (trad. Impinxidela)

6 oct 2010

OUFF

Dá gusto ter días como o 5 de outubro de 2010. E volver aos días de instituto, ver a David despois de tantísimo tempo, pasar outro día con esas persoas e recordar bos momentos dos tempos de antes (vale, que iso facémolo sempre que nos reunimos, pero son sempre momentos especiais). Ata mereceu a pena a camiñada baixo a chuvia de pola mañán e a nostalxia de pola tarde, non gañar ningún premio do OUFF e si, sobre todo, non ir á clase. Porque vale, que hai que ir, que é moi importante non ter faltas. Pero non sei, volvo dicir o mesmo, non perdo un día así.

2 oct 2010

De novo.

O outro día Lorena berroume porque xa hai case dous meses que non escribo aquí. A min non me preocupa. Non me sinto obrigada a usar o blog. É a verdade é que non tiven moito tempo. As clases lévanme a maior parte do tempo, e o resto só me apetece tirarme no sofá e non facer nada.
Si, a vida universitaria está ben. A convivencia no piso non está nada mal e vivir en Santiago tampouco. Acabei por ver o chan do piso moito máis novo que os primeiros días (incluso aquel día que me aburría  e me puxen a levantar tabliñas no cuarto do medio). E non pelexo tanto coas tixolas e as tarteiras como fan elas; é máis, os tuppers e mais eu levámonos moi ben. 
Pero ter tantas horas de clases e de prácticas non me parece algo racional, e máis cando outros Graos non teñen máis que dúas ou tres horas ao día. Marchar para a clase e pensar que elas van estar toda a tarde na sala a ver a novela é o peor que podo facer. Tamén o de ter un piso con paredes de papel e uns veciños co costume de cantar coa voz no ceo a todas as horas do día. E o de non estar na casa, ou non ver aos amigos todos os días.
Para máis nostalxia, estes días non fago máis que soñar co instituto e coa súa xente. E reunímonos os seis de tanto tempo para contarnos as aventuras dos primeiros días e pasamos unha das mellores noites da temporada. Supoño que son estas cousas as que me van comendo por dentro ao longo da semana e as que fan que o autobús me tarde tantísimo en chegar a Ribeira. E quen me ía dicir a min que ía botar de menos Ribeira ou ir en autobús.
É igual. Teño pensado sobrevivir; a cousa non está tan mal.