Every teardrop is a waterfall.

Hoxe sae o novo single de Coldplay. Non lle gusta a ninguén, creo que porque se parece sospeitosamente a Ritmo de la noche. Pero a min gústame. E como veño de dous días de festa marabillosos, recórdame a todos os bos momentos que pasei e a todas as persoas que estaban alí.

Blues.

O blues é unha das formas que máis aceptación teñen dentro da música de guitarra, tanto para o que escoita como para o que toca. Por que non? Quen pode resistirse aos relaxados ritmos, as expresivas melodías e as conmovedoras letras do blues? O blues pode chegar a desgarrarnos o corazón cos seus lamentos de dor. Non calquera música pode transmitirnos a pena dun pobre home e o seu terrible calvario no corredor da morte, condeado por un crime que non cometeu e abandoado pola moza e o seu mellor amigo. Ai, que doce tristeza!

Mark Phillips, Jon Chappell.

Christmas lights.

Do you love my SHOES?

Ver un anuncio ou escoitar unha canción e acordarse de Fátima :D

and I've been thinking it's about time that you knew

that you are by far my favourite.


A través de The Exhibition Room da web de Coldplay, por recordarme a David.

Cordas.

O outro día púxenme a tocar (por chamarlle dalgunha maneira) a guitarra e, nada máis comezar, notei como me doían os dedos. Non era a dor de sempre, a de cando levas horas e horas tocando e xa non podes nin sentir as cordas. Era como se me cravasen agullas. E iso era o que pasaba. Unha das cordas metálicas comezara a desenroscarse por varios sitios. 

Non me explicaba como puidera pasar iso. Repetíame que era imposible, que non tiñan tanto tempo as cordas. Pero non era así. A guitarra está a punto de cumprir tres anos na casa. E non tres anos de estar arrimada á parede. Tres anos de uso continuado, día tras día. E claro, véñenme á memoria todos eses momentos arredor das guitarras: os concertos na rúa, O raio que vai de Ortigueira ao Carregal, Irmaus (...), a miña caída na herba a fin de curso de 2009, o entroido de 2009, ¡ay! me sube la bilirrubina, as tardes no xardín do instituto ao sol da primavera, o entroido de 2010, aunque no puedas mirar hacia el sol sabes que sigue brillando...

E é que o tempo pasa moi rápido. Parece que foi onte cando nos poñíamos bolígrafos no pelo nas horas de estudo, cando riamos ao fondo da clase mentres nos pintábamos con rotuladores, ou cando xogabámos a afundi-la flota en TICs, ou cando disctuíamos sobre se se podía pintar xirafas ou non nos exames de selectivo.

Xa sei que é unha entrada nostálxica, pero é culpa das visitas ao instituto destes días, de velos a todos outra vez e de escoitar "Bueno, xa nos volveremos ver!". Tamén é culpa de Héctor e Jonathan, que fixeron unha reflexión demasiado comprometedora no autobús. Si, todos imos botar en falta o instituto, a proximidade dos profesores e o ritmo das clases de bacharelato. Pero aquí comeza unha nova vida. 

Non creo que se trate de borrar todo o de antes, senón de ir sumando. E se tanta xente pasou por aí, maloserá que nós non o fagamos tamén :-D.

E canto tempo vai desto? :)

Xacobeo 10.

Si, probablemente fose un dos mellores espectáculos do ano. 

Mika.

Onte foi un bo día. 

Comezando polo incidente da mañán, cando espertamos ás sete pensando que eran as once e nos erguemos ás dez e media pensando que eran as dúas. Claro, despois todo tuvo sentido: por que comezaba a tocar as campás as sete da mañán, como era que tocaba a misa tan tarde e que facía a banda pasando a esa hora. Nota para o futuro: cando se lle quita a batería ao móbil de Lorena e se volve encender, pon unha hora que non é a real.

E seguindo pola aventura da tarde. Íamos a Vigo, a ver a Mika. Unha das mellores cousas é que unha vez chegaramos á estación de tren de Vigo, non tiñamos nin idea de como se ía a Castrelos. Supoño que o que fixemos foi o normal cando non se coñece unha cidade: buscar un mapa e despois andar. E nós andamos máis ou menos dez minutos, ata atopar unha parada de autobús pola que pasara unha liña que nos levara por Castrelos. Unha señora indicounos cal era o que tiñamos que coller pero despois unha moza mandounos subir en outro. Sabíamos que tiñamos que baixar na Praza de América, pero non sabíamos cal era, así que fomos mirando o nome dos párkings, non fora a ser que houbera un que se chamara "Párking América" ou algo semellante. Pero non, desandamos o que andaramos ata a parada de bus e demos voltas por Vigo ata que Fátima viu nunha parada que había un autobús que ía por Castrelos. Baixamos na parada seguinte e veu un bus que nos levou ata o parque.

Cremos que collemos autobuses de máis, que o primeiro posiblemente fora tamén por Castrelos e que dende onde collemos o segundo ata o parque non había máis de cinco minutos a pé. Pero non nos arrepentimos: polo menos nos autobuses había aire acondicionado.

Chegamos ao auditorio, puxémonos á fila e merendamos. Unha mamá díxonos que nunca fóramos mamás, e que era mellor cambiar de fila. Cambiamos de fila e esperamos. Tres horas despois entramos, e unha hora despois chegou el. E encheu o sitio de luces e música e alegría e diversión e simpatía e maxia e de Happy Endings.

Jónsi - Go do.

We should always know that we can do anything.

Verémonos o día 27 :)

No te metas a mi Facebook.

Unha especie de crítica a eses contactos cos que nunca falas pero dos que sabes toda a súa vida. Agora só me falta unha canción sobre esas persoas que cargan centos de fotos iguais, aos que poñen de título "Que fea salgo!", "Que horror", "Movida", aos que se pasan, aos que cambian de estado cada minuto, aos que non fan máis que enviar peticións de FarmVille, etcétera, etcétera :)

Guster - Parachute

Esta é a canción que tiña como Parachutes de Coldplay, e xa van varios anos que penso que a canción sona demasiado pouco a Coldplay como para ser de Coldplay. Mira ti por onde, que ao final é de Guster. Pero ser ser é bonita. Xa non sei nin o que escribo x)

But how much strength does it take for exploration, for split decision? Or are you stronger to remain? I find myself convincing, blindly falling faster. How easy know the place I’m leaving?

Augustana - Sweet and Low

Jack's Mannequin - Swim

Jack's Mannequin "Swim"

You've gotta swim for the music that saves you when you're not so sure you'll survive.
You've gotta swim for nights that won't end.
You've gotta swim through wars without cause, for the lost politicians who don't see ther greed as a flaw.
You've gotta swim, swim in the dark.
I swim for brighter days despite the absence of sun choking on salt water.

Just keep your head above.

The Coldwave

Un día prometinme que non ía ver máis videos en directo... Pero é que... jobá! Eu quería ir u_u

Chuvia Ü

Foron festas de reencontros :D E para desconectar de tres meses de... eu que sei! Foi o mellor fin de semana que podía ter ^^ Gracias! (L)

The Homens e Lamatumbá (:

Coldplay - The Nappies

Coldplay (:

weLLcome to the Jungleee

By David

Quen puidera namorala

Fátima, ti acórdaste de cantar esta canción en primaria?XD

Coldplay @ Grammys

Eeeuu pensaba que o borraran por Copyright, pero no *-*