Proba e erra.

Somos da xeración da proba e o erro. É verdade. Só lin un libro de instruccións na miña vida: o da calculadora, para saber para que servían tantos botonciños. 

Pola contra, meu pai non me deixou utilizar o reprodutor de música do coche ata que el leu o capítulo correspondente. 

Neste tema, coma en moitos outros, haberá gran variedade de opinións. A min sempre me dixeron que dos erros se aprendía mellor. Cando lle cortei as follas a aquela planta cunhas tixeiras e morreu ao pouco tempo, comprendín que non se lle poden cortar as follas ás plantas. Cando movín o cable vermello da CPU e todo comezou a vibrar, souben que a ese cable non se lle pode tocar. Cando aquel coche se puxo a pitar coma un tolo para que me apartara, dinme conta de que non me podo parar a mirar o reflexo do ceo nas pozas do centro de Santiago. 

A verdade é que cos aparellos electrónicos e todo moito máis sinxelo. Se eu quero que reproduza música, pulso un botón. Que non reproduceu música? Pois pulsamos outro!

Que si, que pode ser que moitas veces as cousas se estropeen por este costume meu. Pero se sirve para afianzar a miña opinión, cando lin o libro de instruccións da calculadora, non aprendín nada novo.

It's who you're with.

What you do with your life is just one-half of the equation.
More importantly it's who you're with when you're doing it.

Post Grad.

A luz vese?

Vaia pregunta. Eu, automaticamente, mirando para as lámpadas, respondín que si, que claro que se vía. E el dixo que non, que viamos as cousas que a luz alumea. Claro, claro que si, que ten razón. Pero inmediatamente el di que non. Que iso é o que pon na gran marioría de foros da Rede. Exactamente: "a la luz la utilizamos para ver los objetos que ella ilumina" e outras frases que veñen a dicir o mesmo. Si, comprobeino. 

Máis tarde explicou que a luz si que se ve. Vemos a luz que reflicte nos obxectos e penetra nos nosos ollos. 

E con todo isto que dicir que os seminarios de Técnicas Básicas veñen sendo case todos bastante entretidos e interesante. Outra cousa é que teña ganas de ir ás prácticas, que son ás nove da mañán! E levo cinco meses con horario de tarde!

Sábado, 3:45.

Eu non paro de rirme e Fátima vai no baño. Pero non vai vomitar. Acórdaste cando puxeron Muse aquí? E Kings of Leon? E Fátima volve do baño. Xa chamou a nai de Lorena e ahora vai no baño. Que non lle rouben o móbil, disque. E Fátima que conta? E ti que contas Fátima? Está ben pero encóntrase mal. Eu tamén estou ben pero vexo o mundo con arcoiris. Pídelle unha de The Killers. Non está o de sempre. Ti onde cres que foi? A un sitio cerca. E non hai cobertura. Imos pronto. Hai un sorriso e eu creo que é unha muller.

Espero que non volva a me dar por escribir a esas horas da noite. Espero.

Benestar animal.

E dende onte sigo a pensar en como é que as leis do Estado protexen máis aos animais en experimentación que ás propias personas. Ben, pode ser que non sexa así, pero chamoume moitísimo a atención que foran aqueles 5 os requisitos a cumprir na vida destes animais.

Despois de anos escoitando a xente queixándose do uso de animais na investigación, sorprendeume que exista unha longa historia lexislativa nese tema.

Xa sei que é posible que estas leis non se cumpran na gran maioría dos laboratorios, pero gústame confiar en que existen persoas con ética laboral e sentido común. Non como estas rapazas que citaba o Doutor, que aseguraban que "los animales no sufren porque no tienen alma".

Cando tes demasiado tempo libre.

Parece ser que estaba bastante pesada a semana pasada :)

E agora que rematei os exames non é que estea rebordante de alegría, pero ese peso xa non está aí. Supoño que pouco a pouco me fun dando conta de que os exames non o son todo. Mentras intentaba estudar Química ("intentaba" porque ao final non houbo maneira) fun quen de sacar dez cousas boas que me pasan ao longo do día. E foi fácil, non te vaias pensar. Fácil e mais sentou ben.

Porque vale, que en Santiago non hai grilos. E cando as conversas fican sen palabras, soan motores e sirenas. Non hai nin grilos, nin silenzo polas noites. Por iso custa tanto quedar a durmir, porque soan motores e sirenas que espertan pensamentos que eu xa tiña almacenados. E tampouco hai luz polas mañáns, porque esa mole de formigón armado non a deixa entrar. Nin hai paxariños píando nas ventás. Nin tampouco aire para respirar.

Pero sen todo iso, e sen moitas cousas máis, en Santiago estase ben. Está esa gran cantidade de xente que che permite xogar a ver quen atopa primeiro un sorriso. Se quero xogar algo así aquí, xa me podo preparar para andar unha hora antes de encontrar alguén na rúa. E están tamén Lucía e Estefi e esas grandes noites cociñando, estudando e vendo a tele. Todas esas librerías con libros (non como algunhas que visitei eu hoxe... en fin... sen comentarios).
E si, a pesar de que me importen moito menos as calificacións, está tamén a Bioloxía. Esa gran parte da miña vida. Como din os outros, canto remate o Grao, acabarei traballando no Corte Inglés, pero aquí está a mellor xente do mundo :)

Do mundo ata as tapas.

Acabo de ler sobre un estudo da Universidade de Chicago, que di que os alumnos que escriben os seus medos antes dun exame sacan mellores puntuacións. Ben, eu non o vou facer porque queira sacar mellores puntuacións, senón porque neste momento son incapaz de estudar e creo que dalgunha maneira pode ser últil.

Sabes cando se che acumulan demasiadas cousas? Non me refiero a traballos, exames ou cousas desas. Digo pensamentos, sentimentos, pasaxeiros escuros; como prefiras chamarlles. Ao principio déixalos estar, porque non son moitos e non pesan. Pero agora mesmo eu estou tan saturada que non podo nin pensar. 

Si, sei que foi iso a gota que colmou o vaso. E sempre que penso nesa frase, recordo aquel libro sobre a guerra civil e uns nenos exiliados en Rusia (ou así) que dicían "si, pero a gota que colma o vaso, sempre deixa o vaso cheo". Pois este é outro pasaxeiro escuro: que vou seguir co vaso cheo ata sabe deus cando. 

E non quero ánimos, porque sei que os ánimos non van servir de nada. Como non serve para nada mercar boliños nas pastelarías, beber tilas, respirar profundamente durante máis de dez minutos, ou mirar para os apuntes e preguntarme por que me pasa isto a min.

Sabes do que estou falando?

E non me mola nada que a entrada máis longa dende hai... non sei, moito, sexa tan deprimente e estupidamente sen sentido.

9 de xaneiro.

Aí está. Aló van as vacacións. Quédame o bo recordo de telas comezado antes de tempo e de ir de parranda matutina, vespertina e nocturna :) Hai unha cousa que aínda non decidín: non sei se me queda bo recordo de ter un Nadal como os de sempre, ou se me queda un mal recordo por non ter estudado nada nestas tres semanas. Supoño que o descubrirei cando faga todos os exames e vexa as notas. 

Polo de agora confórmome pensando en cando David e eu recibimos a Fátima e a Lorena e inauguramos as vacacións. Ou en entrar e saír de tendas inmediatamente. As mandarinas de nadal, con follas, follas. Volare, oooh! Todas as películas e temporadas e temporadas e temporadas de series que vin metidiña na miña cama. Ir con Fátima a Santiago, pasalo xenial e acabar fatal, fatal. Fin de ano. Primeiros de ano no Triskel. A danza kuduro esa. E si, sobre todo a parrada pre-parranda preexames, e a parranda preexames. 

Xa, xa sei que me paso poñéndolle nombres as parrandas, pero axúdame a recordalas mellor :)

Comezar outra vez.

Aló vai o 2010. Tan rápido coma os anos bos. 

Ao 2011 non penso pedirlle nada. Teño aprendido que non se pode esperar que pase unha cousa ou outra, porque ao final non pasa, ou pasa dunha forma totalmente diferente á esperada. E iso é o bonito de estar aquí. As sorpresas dos días, das viaxes e da vida. 

E si, pode ser que con isto estea intentando explicar por que aínda non comecei a estudar para os exames das próximas semanas. Os meus compañeiros estudando día e noite e eu aquí, negándome a aceptar que se acabaron as vacacións de Nadal coma as de antes. Iso si, son unhas boas vacacións de Nadal :)

A un día.

O prezo de estar todo o fin de semana de festa ata as tantas é ter que estar agora desvelada. E a quen lle importa? Foron boas noites, e serán tamén bos días os que nos agardan neste Nadal. Se teño que levar a xirafa no peto do pantalón ou cruzar os dedos para que así sexa, fareino :)

7 de decembro.

En lugares especiais :)

Christmas lights.

Si.

Sempre pasan cousas interesantes cando eu teño que estudar para un exame. O día 18, David Attenborough deu unha charla sobre as aves tropicais no Auditorio de Galicia; o día 19 eu tiña exame de Botánica e Zooloxía ás 19:30, e práctica de Química dende as dez da mañá ata as dúas. 

Hoxe seica vai nevar, e mañán teño exame de Bioloxía da Célula. Desta vez teño toda a mañá libre, pero tendo en conta que onte non estudei nada e hoxe vou polo mesmo camiño, non sei se poderei baixar. 

Son cousas que pasan. Pero é que estudar non é nada fácil tendo a cabeza chea de tantas cousas. Xa, xa sei que non é nada novo. E tamén sei que no fondo é divertido. Recórdame ao tempo de selectivo: dicir calquera cousa que pasa pola cabeza e rir por calquera parvada. Rir ata que doen a cara e a barriga, e pedirlle aos demais que, polo que máis queiran, paren.

E aínda que sexan bos momentos, morro por que cheguen as nove do venres, esquecer os exames ata xaneiro, marchar para a casa, durmir o que non durmín en dous meses, pasar unha boa ponte e volver a disfrutar das clases.

Do you love my SHOES?

Ver un anuncio ou escoitar unha canción e acordarse de Fátima :D

Si, outra vez por aquí.

Din que o bo se fai esperar, ou algo así. Eu estiven esperando dous meses para visitar o instituto. Dito así parece que estiven agardando adrede. E non, por desgracia non. Foron dous meses ben longos. Case que soñaba todos os días co instituto. Dunha vez ata quedei a durmir nel por non marchar! 

E ao final chegou o desexado 15 de novembro. Bendito patrón das facultades de ciencias experimentais que me dou un día libre! Foi tal a alegría de ter un día parecido aos de 2º de bacharelato que me permitiu estar toda a semana sen ningunha preocupación. Si, igual tiña que me ter preocupado un pouco máis polo exame de onte e, daquela, non me tería asustado tanto cando me puxeron as preguntas diante. 

No fondo non me importou ter estudado toda a semana, en cada momento que tiven libre, porque foi unha das mellores semanas dende hai moito tempo. A parte do meu luns 15 de novembro, foi Sir David Attenborough o responsable diso. Foi el quen me asegurou que estaba facendo o correcto, e quen me recordou que vale a pena ter tan pouco tempo libre por estar facendo o que quero. 

E aínda que o que quero me permita volver cada dous meses a un dos mellores lugares do mundo, así seguirei :D

A xirafa que de pronto comprendeu que todo é relativo

Por iso de que unha se pon a remexer nas carpetas do ordenador mentras recorda cousas, cheguei ata isto :)

Hai moito tempo, nun país afastado, vivía unha Xirafa de estatura regular pero tan descoidada que unha vez saíu da Selva e perdeuse.

Desorientada coma sempre, púxose a camiñar ás toas de aquí para alá, e por máis que se agachaba para  atopar o camiño non o atopaba.

Así, deambulando, chegou a un desfiladeiro onde nese momento tiña lugar unha gran batalla.

Malia que as baixas eran cuantiosas por ambos bandos, ningún estaba  disposto a ceder un milímetro de terreo.

Os xenerais arengaban ás súas tropas coas espadas no alto, ao mesmo tempo que a neve se tinguía de púrpura co sangue dos feridos.

Entre o fume e o estrépito dos canóns víase desplomárense os mortos de un e outro exército, co tempo xusto para encomendar a súa alma ao diabo; pero os sobreviventes continuaban disparando con entusiasmo ata que a eles tamén lles tocaba e caían cun xesto estúpido pero que na súa caída consideraban que a Historia ía recoller como heroico, pois morrían por defender unha bandeira; e

efectivamente a Historia recollía eses xestos como heroicos, tanto a Historia que recollía os xestos de un, como a que recollñia os xestos do outro, xa que cada lado escribía a súa propia historia; así, Wellington era un heroe para os ingleses e Napoleón era un heroe para os franceses.

A todo isto, a Xirafa seguiu camiñando, ata que chegou a unha parte do desfiladeiro en que estaba montado un enorme Canón, que nese preciso instante fixo un disparo exactamente uns vinte centímetros enriba da súa cabeza, máis ou menos.

Ao ver pasar a bala tan cerca, e mentres seguía coa vista a súa traxectoria, a Xirafa pensou: "Que ben que non son tan alta, pois se o meu pescozo medise trinta centímetros máis esa bala teríame voado a cabeza; ou ben, que ben que esta parte do desfiladeiro na que está o Canón non é tan baixa, pois se medise trinta centímetros menos a bala teríame voado a cabeza. Agora comprendo que todo é relativo."

Augusto Monterroso, A Ovella negra e demais fábulas (trad. Impinxidela)

and I've been thinking it's about time that you knew

that you are by far my favourite.


A través de The Exhibition Room da web de Coldplay, por recordarme a David.

OUFF

Dá gusto ter días como o 5 de outubro de 2010. E volver aos días de instituto, ver a David despois de tantísimo tempo, pasar outro día con esas persoas e recordar bos momentos dos tempos de antes (vale, que iso facémolo sempre que nos reunimos, pero son sempre momentos especiais). Ata mereceu a pena a camiñada baixo a chuvia de pola mañán e a nostalxia de pola tarde, non gañar ningún premio do OUFF e si, sobre todo, non ir á clase. Porque vale, que hai que ir, que é moi importante non ter faltas. Pero non sei, volvo dicir o mesmo, non perdo un día así.

De novo.

O outro día Lorena berroume porque xa hai case dous meses que non escribo aquí. A min non me preocupa. Non me sinto obrigada a usar o blog. É a verdade é que non tiven moito tempo. As clases lévanme a maior parte do tempo, e o resto só me apetece tirarme no sofá e non facer nada.

Si, a vida universitaria está ben. A convivencia no piso non está nada mal e vivir en Santiago tampouco. Acabei por ver o chan do piso moito máis novo que os primeiros días (incluso aquel día que me aburría  e me puxen a levantar tabliñas no cuarto do medio). E non pelexo tanto coas tixolas e as tarteiras como fan elas; é máis, os tuppers e mais eu levámonos moi ben. 

Pero ter tantas horas de clases e de prácticas non me parece algo racional, e máis cando outros Graos non teñen máis que dúas ou tres horas ao día. Marchar para a clase e pensar que elas van estar toda a tarde na sala a ver a novela é o peor que podo facer. Tamén o de ter un piso con paredes de papel e uns veciños co costume de cantar coa voz no ceo a todas as horas do día. E o de non estar na casa, ou non ver aos amigos todos os días.

Para máis nostalxia, estes días non fago máis que soñar co instituto e coa súa xente. E reunímonos os seis de tanto tempo para contarnos as aventuras dos primeiros días e pasamos unha das mellores noites da temporada. Supoño que son estas cousas as que me van comendo por dentro ao longo da semana e as que fan que o autobús me tarde tantísimo en chegar a Ribeira. E quen me ía dicir a min que ía botar de menos Ribeira ou ir en autobús.

É igual. Teño pensado sobrevivir; a cousa non está tan mal.

Cordas.

O outro día púxenme a tocar (por chamarlle dalgunha maneira) a guitarra e, nada máis comezar, notei como me doían os dedos. Non era a dor de sempre, a de cando levas horas e horas tocando e xa non podes nin sentir as cordas. Era como se me cravasen agullas. E iso era o que pasaba. Unha das cordas metálicas comezara a desenroscarse por varios sitios. 

Non me explicaba como puidera pasar iso. Repetíame que era imposible, que non tiñan tanto tempo as cordas. Pero non era así. A guitarra está a punto de cumprir tres anos na casa. E non tres anos de estar arrimada á parede. Tres anos de uso continuado, día tras día. E claro, véñenme á memoria todos eses momentos arredor das guitarras: os concertos na rúa, O raio que vai de Ortigueira ao Carregal, Irmaus (...), a miña caída na herba a fin de curso de 2009, o entroido de 2009, ¡ay! me sube la bilirrubina, as tardes no xardín do instituto ao sol da primavera, o entroido de 2010, aunque no puedas mirar hacia el sol sabes que sigue brillando...

E é que o tempo pasa moi rápido. Parece que foi onte cando nos poñíamos bolígrafos no pelo nas horas de estudo, cando riamos ao fondo da clase mentres nos pintábamos con rotuladores, ou cando xogabámos a afundi-la flota en TICs, ou cando disctuíamos sobre se se podía pintar xirafas ou non nos exames de selectivo.

Xa sei que é unha entrada nostálxica, pero é culpa das visitas ao instituto destes días, de velos a todos outra vez e de escoitar "Bueno, xa nos volveremos ver!". Tamén é culpa de Héctor e Jonathan, que fixeron unha reflexión demasiado comprometedora no autobús. Si, todos imos botar en falta o instituto, a proximidade dos profesores e o ritmo das clases de bacharelato. Pero aquí comeza unha nova vida. 

Non creo que se trate de borrar todo o de antes, senón de ir sumando. E se tanta xente pasou por aí, maloserá que nós non o fagamos tamén :-D.

E canto tempo vai desto? :)