Cando tes demasiado tempo libre.

Parece ser que estaba bastante pesada a semana pasada :)

E agora que rematei os exames non é que estea rebordante de alegría, pero ese peso xa non está aí. Supoño que pouco a pouco me fun dando conta de que os exames non o son todo. Mentras intentaba estudar Química ("intentaba" porque ao final non houbo maneira) fun quen de sacar dez cousas boas que me pasan ao longo do día. E foi fácil, non te vaias pensar. Fácil e mais sentou ben.

Porque vale, que en Santiago non hai grilos. E cando as conversas fican sen palabras, soan motores e sirenas. Non hai nin grilos, nin silenzo polas noites. Por iso custa tanto quedar a durmir, porque soan motores e sirenas que espertan pensamentos que eu xa tiña almacenados. E tampouco hai luz polas mañáns, porque esa mole de formigón armado non a deixa entrar. Nin hai paxariños píando nas ventás. Nin tampouco aire para respirar.

Pero sen todo iso, e sen moitas cousas máis, en Santiago estase ben. Está esa gran cantidade de xente que che permite xogar a ver quen atopa primeiro un sorriso. Se quero xogar algo así aquí, xa me podo preparar para andar unha hora antes de encontrar alguén na rúa. E están tamén Lucía e Estefi e esas grandes noites cociñando, estudando e vendo a tele. Todas esas librerías con libros (non como algunhas que visitei eu hoxe... en fin... sen comentarios).
E si, a pesar de que me importen moito menos as calificacións, está tamén a Bioloxía. Esa gran parte da miña vida. Como din os outros, canto remate o Grao, acabarei traballando no Corte Inglés, pero aquí está a mellor xente do mundo :)