A felicidade e os cortes de dixestión

Así, a simple vista, unha pode chegar a pensar que que isto vai de que me dou por me poñer a deducir a relación entre a felicidade e os cortes de dixestión. Iso xa é obvio: se che dé un corte de dixestión, non eres feliz, polo menos nese instante.

Pero non, isto vai de que me tocou realizar a enquisa sobre a felicidade para a Impinxidela. A idea tívoa Nacho, dunha reportaxe así, coma esta, sobre Bután e a súa Felicidade Interior Bruta. Agora a nosa intención é calcular a FIB no instituto. E entre unhas cousas e outras comezo a preguntarlles se son felices.

Raquel, David e Lorena son felices; Noemi non o é. Así que un 75 % do Leliadoura é feliz. Pola miña cabeza empezan a pasar preguntas, aparentemente sen sentido, pero que no fondo (moi no fondo) poden ter relación con esta felicidade. A primeira delas fracasa: nin Raquel, nin David, nin Noemi, nin Lorena foron algunha vez ás setas. A segunda ten un éxito parecido: a Raquel faina feliz a comida (por iso anda repartindo caramelos de menta, para compartir a súa felicidade ;D) pero a Noemi non. A xente comeza a fartarse das miñas preguntas ("Estasme preghuntando todo o que che pasa pola cabesa?!") e nun intento por sacar a flote a miña primeira teoría, busco un último suxeito para o meu estudo preliminar: "Toxo, ti eres feliz?" "Mujer.... pues sí." "E vas ás setas?" "Uf! Asíii de veces!". Estas preguntas, que non cumpriron o seu obxectivo, conseguiron que non fixeramos nada en toda a clase de Bioloxía. Foi así un pouco como o refrán "Se un non quere, dous non discuten", só que neste caso, non quería dar clase ningún dos dous. Así que estivemos a contar contos, contos que levaron a dúbidas como "Por que doen as tempas cando bebes algo frío?", "Por que temos sono pola noite?" ou, a que vai a ser un dos temas desta entrada, "Existen os cortes de dixestión?". Vale, que se o pensas un pouco pode resultar unha pregunta estúpida. Eu tampouco mo propuxera, só o fixen cando Lorena se uniu ao grupo "Los cortes de digestión no existen, son los padres".

Eu non coñezo a ninguén ao que lle dera un corte de dixestión, tan sequera coñezo a alguén que coñeza a outro alguén ao que si lle dera. Normal que me pregunte este tipo de cousas.

Pois ben, se che interesa, resulta que si que existen, e prodúcense máis ou menos así:
1. Durante a dixestión o sangue atópase principalmente arredor do estómago e dos intestinos (por iso entra soniño despois de comer, porque diminúe o fluxo de sangue do cerebro);
2. A temperatura corporal diminúe cando nos metemos na auga do mar (a nosa refrescante e atlántica auga do mar), pero esta temperatura tense que manter a 37º C, polo que o corazón "vese obrigado" a bombear sangue á pel;
3. Se o corazón envía sangue á pel, diminúe a cantidade de sangue implicada na dixestión, de aí que esta se interrompa.
As consecuencias dun corte de dixestión van dende un mareo ata a morte, pasando pola perda de conciencia e cousas derivadas.

Así que xa sabes, se queres ser feliz e ter un FIB alto, faille caso a túa nai cando che diga que non te metas na auga despois de comer ;)

Retomando vellos hábitos

Un costume que temos moitos é o de ler as cousas que escribimos tempo atrás. Eu, por exemplo, acostumo ler as entradas do Fotolog; Raquel, que escribe en diarios, pois lerá o seu diario. Facéndoo, eu río tanto que me caen as bágoas; Raquel supoño que sorrirá, porque escribirá cousas bonitas (: (supóñoo porque non nolo deixa ler, evidentemente).

E foi iso o que me fixo escribir isto: que dentro de dous anos non recorde as cousas simpáticas que están pasando estes días. Porque me encanta pensar "Pero que ben o pasabamos en 4º!" e porque odio non poder dicir o mesmo de 1º de Bach (nese tempo xa non utilizaba o Fotolog e xa non recordo).

Unha cousa parecida a esto que intento recuperar xa a estou a facer no Facebook, recompilar frases simpáticas. Pero non é o mesmo, non? Non é o mesmo poñer simplemente unha frase (que xa sei que se é unha frase "lexendaria" se recorda o seu momento claramente) que explicar o contexto, por dicilo dalgunha maneira.

Só espero que isto saia adiante; supoño que só depende de min (e do típico comentario "fotologuero": "haberá que atualisar, non?!" :D).

Pois creo que para comezar estaría ben recordar a clase de Química. As clases de Química xa acostuman ser bastante produtivas en canto a chistes malos. Pero se lle sumamos sono, cansanzo e fame, a cousa cruza os límites, chegando a ver gracioso que sexan as 13:14 (por iso de que sexan números consecutivos), e logo "Pois cando sean as 12:34 xa chocheas", e "Son as 13:31^^" "..." "Que é capicúa!! ^^"; isto, isto ou isto; e ser capaz de dicir "Potasa, como Mr. Potato!!!!", "Pota-xa", "Por que ao NaOH se lle chama sosa se é unha sal?", "Sabes como é a fórmula da enerxía libre de Gibbs? ^^ AH-TAS!! ^^" ou cantar "Bate que bateeee, hidróxido de sodioo, bate que bateee" mentres axitamos o calorímetro; tamén cousas como "Bueno, e como funsiona o calorímetro?" "...Noemi... eso é un termómetro....".

Lía antes no Fotolog que, cando preparabamos a confirmación, a catequista nos mandaba dicir cousas polas que merecía a pena vivir. Pois eu creo que por momentos así xa merece a pena (:

Up!

Festival de variedades

Noraboa a todos polo traballo ben feito!
Aos de Thriller: ademais de quedar bonito, pasámolo ben preparándoo (:
E aquí, o Festival de Variedades do día 12 Ü

O decreto do galego

Iso de que a xente do común non entende de técnicas literarias é un falso tópico. Todo o contrario. Algareadas día e noite as neuronas do pobo pola propaganda comercial e política, a nosa materia gris aprendeu a deconstruír e peneirar as mensaxes recibidas e tamén a crear contradiscursos que nada teñen que envexar, tocante a capacidade de filigrana estilística, á retórica oficial. Un bo exemplo para ilustrar o dito e para evidenciar que non hai eufemismo, elipse ou metonimia que confunda a ninguén, atopámolo no debate sobre os depósitos para os refugallos nucleares: os detractores chámanlle “cemiterio nuclear” e os seareiros “Almacén Temporal Centralizado”, pero como uns e outros saben exactamente que é o que están nomeando, finalmente só se presentan como candidatos ao cancro atómico lugares que xa o teñen enriba ou algúns que, estando agoniantes doutros males, berran aquilo de “morra Marta, morra farta”.

Esta tese fica científica e rigorosamente demostrada co seguinte experimento: se buscamos en Google “Bases para a elaboración do decreto do plurilingüismo no ensino non universitario de Galicia”, así, entre aspas, atoparemos arredor de vintecinco mil resultados; sen embargo, se pesquisamos por “borrador do galego” as referencias andan polo medio millón… “Borrador do galego”: eis unha xoia literaria de creación colectiva, un sintagma preciso e nidio, un xenial compendio metafórico sobre a verdadeira filosofía de fondo do tal documento. A xente fai “maghas” co idioma. E a xente non se “borra” cun decreto.

Luis Rei

Viva la vida!

People's Choice Awards 2010

Favorite TV Drama Actor - Hugh Laurie wins and House is announced as the Favorite TV Drama.

People! This is an absolutely magnificent honor! Thank you so much! This award for the best dramatic actor I would like to dedicate to the wonderful cast, producers, writers and crew, because they're truly fantastic and an honor to work with. The other award that we got for the best television drama I would like to dedicate to me because I am... well, without me there's nothing! And I am truly fantastic and an honor to work with.

Robert Hooke e Neil Patrick Harris

¡Oh! El rosbif de Inglaterra, el rosbif de la Vieja Inglaterra.

El carburante con el que funciona la ciencia es la ignorancia. La ciencia es como un horno hambriento que hay que alimentar con troncos del bosque de la ignorancia que nos rodea. En el proceso, el claro que llamamos conocimiento se extiende, pero cuanto más se extiende, más largo es su perímetro y más ignorancia se hace visible. Antes del descubrimiento del genoma no sabíamos que en el corazón de cada célula había un documento de una longitud de tres mil millones de letras de cuyo contenido no conocíamos nada. Ahora, después de haber leído algunas partes de ese libro, tenemos conocimiento de una miríada de nuevos misterios.
El tema es el misterio. A un verdadero científico le aburre el conocimiento; lo que le motiva es el asalto a la ignorancia, los misterios que han revelado los descubrimientos previos. El bosque es más interesante que el claro. En el cromosoma 20 se encuentra un bosquecillo de misterio tan irritante y fascinante como ninguno. Ya ha merecido dos premios Nobel simplemente por la revelación de que está ahí, pero se resiste tenazmente a que lo talen para convertirse en conocimiento. Y, como si nos recordara que el conocimiento esotérico tiene la costumbre de cambiar el mundo, un día de 1996 se convirtió en una de las cuestiones políticas más incendiarias de la ciencia.

Genoma, Matt Ridley

A falta de pan, boas son galletas

Ves, se ao final non me vai dar tempo a rematar a lista. A Londres xa non vou, non sei se haberá por aquí unha rúa que se chame Londres, e xa me conformaba... A paralela á Berlín en Santiago, xa está! :).
E se consideramos que aos Pirufláuticos importantes internacionalmente... :D
O xersei de lana pódoo comprar, e a asignatura suspensa... déixame esperar que nunca se sabe.
Xa sei que facer trampas non está ben, pero tamén hai que ter en conta de que algunhas cousas si que as cumprín, como a curta de Lorena correndo polo monte ou o camiño de Santiago, que xa é bastante importante XD

CSI: Miami

- How could he murder his wife if he was making a phonecall 3000 miles away?
- Maybe he reached out... and killed someone.

:D

Felicidades Fátima!

Wilson

- So, why are you here?
- The operation is in two hours and I'd like that you'd be there with me.
- No.
- Wha... Why?
- Because if you die, I'll be alone.

Epson!

E alí quedaba, resignada nunha esquina. Probablemente non se use máis, ou pode que o chico a use para pezas. Cantos anos non levabamos xuntas? Polo menos 6! E cantos traballos non fixemos e imprimimos? Cantas fotos? Os recambios dos seus cartuchos de tinta valíanme 4,50 euros cada un. Usaba catro: un negro, un amarelo, un azul e un maxenta. E agora esta usa dous: un negro e un de color. E valen vinte euros cada un, porque é tan nova que os chinos aínda non plaxiaron o formato de cartucho. Era unha Epson, bonita, sinxela e práctica. Foi unha boa impresora.

Deliro? Igual debería ir durmir, polo menos un día á semana non ven mal...

Samaín no Leliadoura

Hoxe fai un ano...

Acábaseme de ocurrir iso. Que que me pasou no día de hoxe o ano pasado. E supoño que en momentos como este é cando me alegro de que unha tempada da miña vida fora adicta a Fotolog. Pois o ano pasado por estas datas andaba eu enganchada a Chuck e vese que un pouco estresada cos exames. Recordaba un exame de Galego, o de cando me rompeu o teclado. E vese tamén que estaba preocupada polo libro de Bioloxía, que aínda non me chegara (pero xa fixera un exame?), ata tal punto que tiña pensado escribir tres libros: A outra Lola a Recamana, O fantasma do alcalde e A maldición do libro de Bioloxía. Á fin e ao cabo, as cousas non cambiaron moito. Non estou enganchada a Chuck porque perdín a pista de cando estreaban a segunda temporada. Aínda vin un capítulo o venres en Calle 13. Que si estou agora estresada cos exames? Pois non sei. Digamos que o de Historia do mércores non me atrae moito... Pero sempre hai días para desconectar, aínda que só sexa un pouco. Como o día que fomos facer o traballo de Xeoloxía a Corrubedo.
Ei, que temos que facer a enquisa!

Feliz 40 aniversario :D

El cerebro

El cerebro humano es una máquina mucho más impresionante que el genoma. Si os gustan las medidas cuantitativas, tiene billones de sinapsis en lugar de miles de millones de bases y su peso se mide en kilos en vez de en microgramos. Si preferís la geometría, es una máquina analógica tridimensional en vez de una digital bidimensional. Si os gusta la termodinámica, genera grandes cantidades de calor mientras funciona, como una máquina de vapor. Para los bioquímicos, requiere muchas miles de proteínas, neurotransmisores y otras sustancias químicas diferentes, no solamente los cuatro nucleótidos del ADN. Para los impacientes, cambia literalmente mientras observas, ya que las sinapsis se alteran para crear memorias aprendidas, en tanto que el genoma cambia mucho más despacio que un glaciar. Para los amantes del libre albedrío, la poda de las redes nerviosas de nuestro cerebro, a cargo del implacable jardinero llamado experiencia, es vital para el adecuado funcionamiento del órgano, mientras que los genomas expresan sus mensajes de una forma predeterminada con una flexibilidad comparativamente pequeña.

Genoma, Matt Riddley

Give peace a chance

There is always a way when things look like there’s no way. There’s a way to do the impossible, to survive the in survivable. There’s always a way. And you, you and I have this in common. We’re inspired. In the face of the impossible, we’re inspired.

O anteollo de ámbar

Nun val á sombra dos rododendros, preto da liña das neves perpetuas, por onde corría un regato coa cor leitosa das augas do desxeo, e no cal as pombas e os liñaceiros voaban por entre inmensos piñeiros, había unha cova medio oculta por un penedo que tiña enriba e pola mesta e irta follaxe que se amoreaba debaixo dela.

Trala publicación de “A aurora boreal” e “O coitelo sutil”, este derradeiro volume da triloxía ‘A materia escura’ transcorre entre o noso propio universo e outros moitos. A primeira parte estaba ambientada na época vitoriana, onde mandaban os férreos corsés da moral e das crenzas. A seguinte aventura transcorría no mundo actual coñecido. Nesta terceira entrega, Lyra e Will irán atopando todas as respostas aos enigmas que os envolven, e descubrirán por que foron eles os elixidos para desvelar o gran segredo. Despois da gran guerra terán que afrontar o seu propio destino.
...Máis espías, aliados, inimigos e criaturas fascinantes. Novas viaxes cheas de perigos e arriscadas misións de rescate. A ciencia e a conciencia. A divinidade. Vida e morte. Amores imposibles. Mundos que se separan. Todos estes ingredientes, e máis, manteñen e mesmo incrementan o nivel de intriga nunha lectura apaixoante. Os 38 capítulos deste libro van encabezados por citas de autores e obras senlleiras, o que lle confire un maior calado intelectual.
Persiste a rebeldía dos protagonistas, a reflexión en torno a conceptos filosóficos, a curiosidade científica e as dúbidas existenciais que cuestionan as convencións establecidas. A loita entre o ben e o mal, o afán de coñecemento e a valentía son a chave para que mozos e adultos compartan este interesante desafío. Philip Pullman tece, nesta saga, unha emocionante rede de historias que se mesturan no tempo e no espazo con dinamismo e orixinalidade argumental.

Faktoría K de libros