Vulpix vulpix.

Creo que xa dixen por aquí un día que non comprendía o comportamento da maioría das nenas da ESO. E se non o dixen, pensei en dicilo, iso seguro. 

Pero a que vén esa forma de ser? Esa forma de falar? Non recordo que eu fose así á súa idade, e cruzo os dedos desexando que non o fose. Xa sei que porque eu non fora así non teñen por que selo os demais, pero é que queren medrar tan pronto! Non se dan conta de que están perdendo unha das mellores etapas da súa vida nun van intento por saltala. Alguén debería dicirlles o que lles está a pasar, pero posiblemente ninguén o faga porque todo o mundo é consciente de que non escoitan. Non escoitan o que non lles convén. Seguro que aos portadores do "alelo malote" si que os escoitan. E esa é outra das cousas que non entendín nunca e non entendo agora: que é o que ven neses nenos? É como a historia de amor do autobús dos mediodías.
Ela unha nena de longa melena ondulada, sensata, cuns razoamentos que non se considerarían da súa idade. El un neno roxo, de ollos azuis e tez branquísima; voz disonante e basto comportamento, mostra da entrada na adolescencia. El, namorado perdidamente d'Ela, non as ten todas da súa parte, é máis, non ten ningunha. As Outras, quen semellan estar na idade de Fulanito-y-Menganita-se-van-a-casar-el-día-de-su-voda-se-van-a-desnudar, métense con El porque saben do seu namoramento, e a súa pel branca ponse rubia como o ferro na fundición. Ademais aparece o Outro, cun pendente en cada orella, gorra faga sol ou vente ou chova, movementos á maneira de quen quere aparentar ser o que non é, e unha retención de líquidos nos nocellos tremendísima. Outro parece ser un portador do "alelo malote". Ela, que parecía diferente ás Outras, namórase de Outro. Pero El non se rende e segue a lle mandar frases ambiguas en canto á súa segunda intención, como "ten coidado co regho ao baixar...", día si e día tamén. E Outro ridiculízao tamén por querer achegarse a Ela, porque Outro tamén a quere. Ou polo menos fai que a quere. Así que El vese obrigado a esquecela, e xa non intenta sentar con ela no autobús, xa non a mira de esguello mentres Ela fala con Outro nin cando baixa e o autobús se afasta. E mentres tanto, Fátima e eu  observamos dende un par de asentos máis atrás, e sufrimos con toda esta historia, porque, no fondo, Ela é como as Outras. E non entendemos como alguén como Ela pode namorarse dalguén como o Outro.

Quizais para comprendelo teriamos que ser un pouco coma elas, e iso por nada do mundo.

As Outras. Hoxe fíxenas esperar no corredor do instituto e iso alegroume un pouco máis a tarde. Sei que é unha parvada, pero non o puiden evitar. Nin iso, nin ir dando saltiños de alegría, nin chamarlles "mini zorritas". Xa sabedes... crías Vulpix vulpix, femias, as cales nesta época do ano andan polos campos na busca de gallináceas, como pollos y pollas.