Parezco el conejo de Alicia.

A primavera é impredicible.

Fai que sexa inestable o tempo. Miro o ceo polas mañáns, nada máis erguerme, e penso "Vaia nubes! Hoxe levo o impermeable porque chove seguro!". Miro o ceo ao medio día, nada máis saír do instituto, e penso "Pero onde van todas as nubes?! Se o sei non traio o impermeable!". É así, un día tras outro.

Fai inestable tamén o meu xardín. Onte estaba todo escuro, pardo, seco. Hoxe está todo verde e cuberto de flores, ata xuraría que vin unha fresa!

E as persoas, estas si que son inestables! Inestables de case chorar por non ser quen de escoller un texto,  de pelexar por un libro no Día do Libro, de ir correndo polos corredores gritando "PIIISTAA!!" ou "Joder! PAREZCO EL CONEJO DE ALICIA!!", de bailar a Macarena no medio da clase, de pasar toda a mañán contenta e logo no último momento pedir labazadas, de cumprir 18 anos, de cantar cen veces El barquito de cáscara de nuez, de pedirlle á xente que corra, de poñerse a imitar a arxentinos e a italianos na clase, de falar italiano sen ter nin nidea (un uomo onesto, un uomo probo, tralalalalla tralallaleru, s'innamorò perdutamente d'una che non lo amava niente; cosa!),  de chamarme ás doce e media para que me vaia para a casa, de ocupar despachos,  de pedir cadeiras e caixóns de area, de estar toda unha mañán comendo caramelos, de contar as aventuras na facultade ou de ir escribindo poesía pola rúa.

E entre estas cousas e outras mais, quedan 29 días para que se acabe.

Dálle unha man á Terra.

China: Coal takes more than it gives from Greenpeace China on Vimeo.

Me gusta leer.

Las palabras. Las palabras esconden historias que nos emocionan y nos hacen soñar. Las une caprichosamente la mano de un autor que decide que érase una vez va antes que una princesa en un reino muy lejano que pese a las adversidades tendrá un glorioso futuro. 

Coge aire. 

Las palabras son símbolos, imágenes, pero también son sueños, tus sueños, mis sueños, los sueños de un desconocido. Me gusta soñar. Me gustan las palabras. Dejarme llevar a mundos lejanos en el tiempo y en el espacio. Las palabras causan alegrías, tristeza, risas y  lágrimas. Nos hacen viajar, nos hacen dudar. ¿Conseguirá escapar?, ¿Volverán a encontrarse?,  ¿Lo logrará?, ¿Tendrá un final feliz?. 

La curiosidad nos deja absortos en la lectura y la intriga se apodera de nosotros. No puedes parar de leer. IMPOSIBLE. Deseas saber como acaba la historia pero al mismo tiempo no quieres que termine nunca. 

Alguien llama a tu puerta, vuelves a la realidad. ¿Quién será? ¿Por qué me arranca de mi historia? Vences a la intensa atracción que te une al libro como a un imán. Tus pies avanzan hacia la puerta pero tu mente sigue cautivada por el relato. Tres pasos: uno, dos, tres. Abres la puerta. Sonríes. Lo siento. Se equivoca.

No puedes esperar más. Te abalanzas sobre el libro como un depredador… ¿qué va a pasar? Lo abres y ante ti más de trescientas cincuenta y cuatro páginas de suspiros, doscientas cincuenta mil frases que hacen que tu corazón lata más rápido. Palabras que resuenan en tu cabeza. Me gusta la intriga. Me gusta emocionarme. Me gusta el suspense. Me gusta dudar. Me gusta imaginar. Me gusta… 

Sí, me gusta leer.  

Via Ronseis.

Roteiro Literario.

Así que onte fomos a Panxón. Foi un pouco como ler un libro, e logo ver a película, comparar os personaxes e os escenarios cos que ti imaxinabas. Pero o de onte foi moito mellor, porque eran os escenarios reais, os que escolleu Domingo Villar para A praia dos afogados; porque Domingo estaba alí, tan simpático e agradable como viramos nos videos da rede; e, aínda que non viramos a Leo, a Estévez e ao resto dos personaxes, porque estivemos onde eles estiveron e vimos o que eles viron. As vistas dende Monteferro son abraiantes, e non me sorprende que Rafa se intimidase ante tal cousa. Logo descubrir o lugar onde afundiron o barco do Rubio, comprobar que non era para nada como imaxinaramos e discutir sobre a accesibilidade do cabo a pé e en coche case todo o camiño de volta ao autobús. A praia da Madorra, o Templo Votivo do Mar e un chuvasco que non deixou indiferente a ninguén e que foi a primeira mostra do tempo que nos acompañou o resto do día. Imaxinar que comiamos no mesmo mesón onde Leo e Alba xantaban no verán. Era un restaurante bonito (non recordo o nome), cunhas vistas á praia Panxón espectaculares; mágoa de camareira: a moi repugnante non nos deixou pedir máis comida (cunha frase como "No os parece demasiada comida?"), e creo que houbo quen pasou algo de fame. 

Foi un bo día. Aínda así, a opinión da gran maioría dos meus compañeiros dista moito da miña, ben polo pequeno tramo de monte que tivemos que baixar, ben pola escasa actividade da vila,  ben polos prezos da comida. 

Para min foi un día para recordar, principalmente porque estivemos con Domingo Villar, e non todos os días estás cun dos teus autores favoritos. Tamén porque posiblemente sexa a última excursión de 2º de Bach, e polo tanto a nosa última excursión no Leliadoura; porque comezamos o noso álbum de fotos de viaxes (véxase a imaxe) e porque recibín a miña primeira devolución de Facenda: 0,06 € :)

Das charlas de orientación.

O outro día descubrimos que o aburrimento  puido ser a causa das mellores novelas da Historia da Literatura. Ou polo menos a nosa historia resultou ser bastante boa. 

O luns despois do recreo, sen nada que facer, a Joserra non se lle ocorreu nada mellor que, despois da charla de orientación educativa da segunda hora, el o que quería era ser cazafantasmas. Eu estaba convencida de que tiña que haber un Ciclo Formativo de Grao Superior semellante a iso, e alí estaban, non un, senón varios: Supervisión e control de seres sobrenaturais, Xestión e organización de seres sobrenaturais e Mantemento de seres sobrenaturais. Resolvemos que unha vez cursado un destes ciclos, un se pode especializar nos diferentes seres sobrenaturais: fantasmas, vampiros, unicornios... E de repente soa un teléfono móbil, cun ton un tanto... sobrenatural. Aquela profesora era unha técnica en supervisión e control de seres sobrenaturais! Daí foi de onde sacamos que todos os profesores (ou case todos) tiñan un deses títulos, que era unha materia a examinarse nas oposicións. Obviamente, algún problema debería haber no cuartel xeral para que chamaran a aquela profesora e para que o noso profesor daquela hora non viñera á clase. E onde terían o cuartel xeral? Debaixo do instituto. Vale, pero como se vai? Aquí foi cando comezou un dos diálogos máis estraños da miña vida. 

- Xa sabemos que eres técnico en supervisión e control de seres sobrenaturais, non sabes? Como en Cazafantasmas "chanananana, Ghostbusters!"...

- Seres sobrenaturales? No, yo más bien... naturales, nada más.

- Non disimules... Por onde entras? Tes un interruptor no despacho? Podemos pasar? É este botón? Seguro que o tes detrás dun cadro... Onde vai ese cable? Quen manda no cuartel xeral? Mándaronche para aquí dende Jerez de la Frontera porque cometiches unha neglixencia, como a Rafael Estévez en Ollos de auga? Eh?

Vese que o home non nos facía moito caso, porque se non teríanos botado dalí inmediatamente.

Ao final resulta que si, que o cuartel xeral está debaixo do instituto, é que se os seres sobrenaturais soben polos váteres dos vestiarios do ximnasio. Por iso andan cos pés mollados e por iso a David lle faltan os calzóns.

Si, pode ser que aproveitaramos máis esa hora libre estudando, facendo deberes e todas esas cousas que temos para facer... Pero isto é moito máis divertido, non? :D

Vulpix vulpix.

Creo que xa dixen por aquí un día que non comprendía o comportamento da maioría das nenas da ESO. E se non o dixen, pensei en dicilo, iso seguro. 

Pero a que vén esa forma de ser? Esa forma de falar? Non recordo que eu fose así á súa idade, e cruzo os dedos desexando que non o fose. Xa sei que porque eu non fora así non teñen por que selo os demais, pero é que queren medrar tan pronto! Non se dan conta de que están perdendo unha das mellores etapas da súa vida nun van intento por saltala. Alguén debería dicirlles o que lles está a pasar, pero posiblemente ninguén o faga porque todo o mundo é consciente de que non escoitan. Non escoitan o que non lles convén. Seguro que aos portadores do "alelo malote" si que os escoitan. E esa é outra das cousas que non entendín nunca e non entendo agora: que é o que ven neses nenos? É como a historia de amor do autobús dos mediodías.
Ela unha nena de longa melena ondulada, sensata, cuns razoamentos que non se considerarían da súa idade. El un neno roxo, de ollos azuis e tez branquísima; voz disonante e basto comportamento, mostra da entrada na adolescencia. El, namorado perdidamente d'Ela, non as ten todas da súa parte, é máis, non ten ningunha. As Outras, quen semellan estar na idade de Fulanito-y-Menganita-se-van-a-casar-el-día-de-su-voda-se-van-a-desnudar, métense con El porque saben do seu namoramento, e a súa pel branca ponse rubia como o ferro na fundición. Ademais aparece o Outro, cun pendente en cada orella, gorra faga sol ou vente ou chova, movementos á maneira de quen quere aparentar ser o que non é, e unha retención de líquidos nos nocellos tremendísima. Outro parece ser un portador do "alelo malote". Ela, que parecía diferente ás Outras, namórase de Outro. Pero El non se rende e segue a lle mandar frases ambiguas en canto á súa segunda intención, como "ten coidado co regho ao baixar...", día si e día tamén. E Outro ridiculízao tamén por querer achegarse a Ela, porque Outro tamén a quere. Ou polo menos fai que a quere. Así que El vese obrigado a esquecela, e xa non intenta sentar con ela no autobús, xa non a mira de esguello mentres Ela fala con Outro nin cando baixa e o autobús se afasta. E mentres tanto, Fátima e eu  observamos dende un par de asentos máis atrás, e sufrimos con toda esta historia, porque, no fondo, Ela é como as Outras. E non entendemos como alguén como Ela pode namorarse dalguén como o Outro.

Quizais para comprendelo teriamos que ser un pouco coma elas, e iso por nada do mundo.

As Outras. Hoxe fíxenas esperar no corredor do instituto e iso alegroume un pouco máis a tarde. Sei que é unha parvada, pero non o puiden evitar. Nin iso, nin ir dando saltiños de alegría, nin chamarlles "mini zorritas". Xa sabedes... crías Vulpix vulpix, femias, as cales nesta época do ano andan polos campos na busca de gallináceas, como pollos y pollas.

Día menos corenta e oito.

Así que esta é a fin das vacacións de Semana Santa do 2010. E neste momento a pregunta é: aproveitámolas ben? Eu creo que si. Aínda que a verdade é que creo que non fixen todas as cousas que tiña apuntadas nas miñas listas de Semana Santa, porque as perdín, as dúas. Definitivamente facer listas non serve para moito. Os primeiros días sabes o que tes que facer, nin che fai falta mirar os papeis. Pero a estas alturas, coas follas posiblemente na caixa de reciclar, o único que me quedan son os recordos destes trece días. E non sei se algún destes recordos estaba en algunha das listas.

Recordo tardes entre cartulinas, recortalas e pegalas; foi fantástico. Recordo tamén horas e horas na Morrison, e ese costume que temos agora de levar comida: Rufinos, caramelos, tortas... As desilusións de atopar os nosos sitios pechados, ou ateigados de xente. A emoción de atopar novos sitios, e de que os sitios gusten. Recordo cruzar a liña imaxinaria que separaba os 17 dos 18 e ao mesmo tempo recibir un montón de regalos, e entre eles os meus amigos. E ademais un libro cheo de marabillosos recordos e mensaxes de ánimo para o que espero sexa unha vida longa, e que sexa unha vida con eles (cos amigos, non cos recordos e coas mensaxes). Tamén recordo pasear polas rúas de Ribeira, con chuvia, vento, frío e noite. E Raquel e os seus monólogos monotemáticos, as súas teorías sobre a vida e os seus plans de futuro. Recordo unha tarde  e unha noite marcadas pola Impinxidela, e por unha mente que non paraba de traballar, de soltar ideas e de anotar cousas en recunchos aos que agora xa non son quen de chegar. Fabrizio de André e a súa Ballata dell'amore cieco, Promenade ou Walking the dog de Gershwin, Bailar pegados de Sergio Dalma, Hot and Cold de Katy Perry e o Baile da avestruz. E recordo ver as dúas últimas temporadas de Chuck (téñenme dos nervios con eses cambios na trama!); ler Arraianos de Xosé Luís Méndez Ferrín e Un viejo que leía novelas de amor de Luís Sepúlveda; e comezar a ler Corazón de tinta de Cornelia Funke e Invisible de Paul Auster.
Si, aínda que non se cumpliran as listas foron unhas vacacións estupendas.
E agora o que nos queda e coller aire. Coller aire e non soltalo ata mediados de xuño. Porque así, se vemos que nos asfixiamos, sabemos que sempre vamos ter un pouco aire de reposto. E as cousas vannos ir ben, porque mo dixo aquel borracho o un de xaneiro. "Elviriña, este vaiche ser un ano moi bo. Bo? Vai ser o mellor ano! Que cho digho eu!". E eu quero crer o que dixo aquel rapaz, e creo.

Eloxio do paraugas.

Non imos ter tempo para sentir nostalxia do paraugas. De feito, os máis previsores sempre o teñen a man aínda que logo coas présas acostuman deixalo esquecido no ascensor ou nunha cafetería, que debería ter a consideración de santuario de obxectos perdidos. Supoño que hai persoas ás que lles duran anos, pero, polo xeral, teñen unha vida moi limitada e non por esas fallas de memoria senón porque teñen que enfrontarse ás inclemencias meteorolóxicas. Daquela é cando se lembran da súa existencia. Nada máis chover senten que falta algo, unha pequena sombra na que abeirarse.

Contra o vento pouco ten que facer, é unha guerra pedida, pero cómpre saber manexalo, tornéalo como quen pon a vela dun barco a barlovento. Na liorta con Eolo adoi- ta saír perdendo. O paraugas, esa bandeira nacional que nós, os galegos, debiamos ter o privilexio de ser os seus inventores, pero non, disque foron, como non, os chineses os que apuntaron o tanto. O paraugas defínenos, non por levalo, senón polo xeito de empregalo e de lle sacar partido. Aí temos, malia o cambio climático, un futuro prometedor. ¿Por que non funcionan as fábricas de paraugas en Galicia? Seguramente pola mesma razón pola que comemos polbo de Marrocos que nada ten que ver co das nosas rías, pementos de Murcia en troques dos de Herbón ou pola mesma porque os franceses instalan empresas leiteiras no noso país. Falla de mentalidade empresarial, de non sacar proveito ao que nos une e o paraugas claro que nos une e reafirma.

¿Para que serve un paraugas? Desde logo, para non mollarse. Un bo motivo para ter en conta. Pero ten moitas outras utilidades, un recurso para agocharse: moito mellor ca un xornal para que un aprendiz de investigador privado non sexa descuberto, pero tamén pode empregarse como arma defensiva ou para darse unha aperta baixo a chuvia. Sinal de distinción. Un gentelman que se prece ten moito máis estilo cando o leva a xeito de bastón e unha muller con paraugas ten a beleza dos días perdidos. Porque ela apareceu mollada e volverá aparecer cando as tormentas volvan unilos.

¿Por que é unha gran película Cantando baixo a chuvia? Basicamente porque chove e porque Gene Kellly se serve do paraugas para realizar a mellor coreografía da historia do cine. Sen paraugas non se batuxa igual sobre unha fochanca. Un non deixa de preguntarse porque non se rodaría na rúa do Preguntoiro en troques de nun escenario de cartón-pedra. Ollamos ese ceo de neboeiros. Volve chover, non deixan de sorprendernos as treboadas. Bendita sexa, a deusa chuvia.

Pedro Rielo

Un viejo que leía novelas de amor.

Onte lía Un viejo que leía novelas de amor de Luís Sepúlveda e víñanme á cabeza miles de temas dos que pode tratar un libro. A lista era tan inmensa que case me mareo. E era tan inmensa porque moitos dos temas non existían. É un dos mellores aspectos do cerebro humano: ser quen de inventar cousas que nada teñen que ver coa realidade e que nos permiten evadirnos dela. 

E que fora tan inmensa producíame certa sensación de acougo por saber que sempre ibamos ter libros para ler, viaxar (no espazo e no tempo), rir, chorar, odiar, amar ou simplemente soñar. 

Todo o contrario do que me pasa coa música. Nun daqueles días nos que aprendía a tocar a flauta ocorréuseme que era imposible que as combinacións de notas fosen infinitas. Xa sei que é unha idea pouco coherente, pero o meu eu de Primaria non coñecía a existencia das diferentes tons e escalas. De todos os xeitos, aínda hoxe cando leo algunha nova de que algún grupo é acusado por plaxiar a canción doutro, vénme á cabeza esa idea e dáme por reconsiderala. 

Será como a hipótese do señor James Lovelock: para cando o ser humano destrúa definitivamente a Gaia, nós xa non estaremos aquí. De se acabar a posibilidade de crear cancións novas, nós xa non estaremos aquí.